δουπέω

Ancient Greek

Etymology

δοῦπος (doûpos) +‎ -έω (-éō); earlier *γδουπέω (*gdoupéō) as shown by augmented aorist forms beginning ἐγδ- (egd-) as well as the prefixed form ἐπιγδουπέω (epigdoupéō).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /duː.pé.ɔː/ → /ðuˈpe.o/ → /ðuˈpe.o/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /duː.pé.ɔː/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /duˈpe.o/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ðuˈpe.o/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ðuˈpe.o/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ðuˈpe.o/

Verb

δουπέω • (doupéō)

1. to fall with a thud, to crash (collide, fall or come down violently)

Conjugation

   Present: δουπέω (Uncontracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	δουπέω	δουπέεις	δουπέει	δουπέετον	δουπέετον	δουπέομεν	δουπέετε	δουπέουσῐ(ν)
	subjunctive	δουπέω	δουπέῃς	δουπέῃ	δουπέητον	δουπέητον	δουπέωμεν	δουπέητε	δουπέωσῐ(ν)
	optative	δουπέοιμῐ	δουπέοις	δουπέοι	δουπέοιτον	δουπεοίτην	δουπέοιμεν	δουπέοιτε	δουπέοιεν
	imperative		δούπεε	δουπεέτω	δουπέετον	δουπεέτων		δουπέετε	δουπεόντων
		active
infinitive		δουπέειν
participle	m	δουπέων
	f	δουπέουσᾰ
	n	δουπέον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Present: δουπῶ (Contracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	δουπῶ	δουπεῖς	δουπεῖ	δουπεῖτον	δουπεῖτον	δουποῦμεν	δουπεῖτε	δουποῦσῐ(ν)
	subjunctive	δουπῶ	δουπῇς	δουπῇ	δουπῆτον	δουπῆτον	δουπῶμεν	δουπῆτε	δουπῶσῐ(ν)
	optative	δουποίην, δουποῖμῐ	δουποίης, δουποῖς	δουποίη, δουποῖ	δουποῖτον, δουποίητον	δουποίτην, δουποιήτην	δουποῖμεν, δουποίημεν	δουποῖτε, δουποίητε	δουποῖεν, δουποίησᾰν
	imperative		δούπει	δουπείτω	δουπεῖτον	δουπείτων		δουπεῖτε	δουπούντων
		active
infinitive		δουπεῖν
participle	m	δουπῶν
	f	δουποῦσᾰ
	n	δουποῦν
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Imperfect: ἐδούπεον (Uncontracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐδούπεον	ἐδούπεες	ἐδούπεε(ν)	ἐδουπέετον	ἐδουπεέτην	ἐδουπέομεν	ἐδουπέετε	ἐδούπεον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Imperfect: ἐδούπουν (Contracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐδούπουν	ἐδούπεις	ἐδούπει	ἐδουπεῖτον	ἐδουπείτην	ἐδουποῦμεν	ἐδουπεῖτε	ἐδούπουν
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Future: δουπήσω

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	δουπήσω	δουπήσεις	δουπήσει	δουπήσετον	δουπήσετον	δουπήσομεν	δουπήσετε	δουπήσουσῐ(ν)
	optative	δουπήσοιμῐ	δουπήσοις	δουπήσοι	δουπήσοιτον	δουπησοίτην	δουπήσοιμεν	δουπήσοιτε	δουπήσοιεν
		active
infinitive		δουπήσειν
participle	m	δουπήσων
	f	δουπήσουσᾰ
	n	δουπῆσον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Aorist: ἐδούπησᾰ

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐδούπησᾰ	ἐδούπησᾰς	ἐδούπησε(ν)	ἐδουπήσᾰτον	ἐδουπησᾰ́την	ἐδουπήσᾰμεν	ἐδουπήσᾰτε	ἐδούπησᾰν
	subjunctive	δουπήσω	δουπήσῃς	δουπήσῃ	δουπήσητον	δουπήσητον	δουπήσωμεν	δουπήσητε	δουπήσωσῐ(ν)
	optative	δουπήσαιμῐ	δουπήσειᾰς, δουπήσαις	δουπήσειε(ν), δουπήσαι	δουπήσαιτον	δουπησαίτην	δουπήσαιμεν	δουπήσαιτε	δουπήσειᾰν, δουπήσαιεν
	imperative		δούπησον	δουπησᾰ́τω	δουπήσᾰτον	δουπησᾰ́των		δουπήσᾰτε	δουπησᾰ́ντων
		active
infinitive		δουπῆσαι
participle	m	δουπήσᾱς
	f	δουπήσᾱσᾰ
	n	δουπῆσᾰν
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Aorist: δούπησᾰ, δουπήθην (Epic)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	δούπησᾰ	δούπησᾰς	δούπησε(ν)	δουπήσᾰτον	δουπησᾰ́την	δουπήσᾰμεν	δουπήσᾰτε	δούπησᾰν
	subjunctive	δουπήσω, δουπήσωμῐ	δουπήσῃς, δουπήσῃσθᾰ	δουπήσῃ, δουπήσῃσῐ	δουπήσητον	δουπήσητον	δουπήσωμεν	δουπήσητε	δουπήσωσῐ(ν)
	optative	δουπήσαιμῐ	δουπήσαις, δουπήσαισθᾰ, δουπήσειᾰς	δουπήσειε(ν), δουπήσαι	δουπησεῖτον	δουπησείτην	δουπησεῖμεν	δουπησεῖτε	δουπησεῖεν
	imperative		δούπησον	δουπησᾰ́τω	δουπήσᾰτον	δουπησᾰ́των		δουπήσᾰτε	δουπησᾰ́ντων
passive	indicative	δουπήθην	δουπήθης	δουπήθη	δουπήθητον	δουπηθήτην	δουπήθημεν	δουπήθητε	δουπήθησᾰν, δούπηθεν
	subjunctive	δουπηθῶ	δουπηθῇς	δουπηθῇ	δουπηθῆτον	δουπηθῆτον	δουπηθῶμεν	δουπηθῆτε	δουπηθῶσῐ(ν)
	optative	δουπηθείην	δουπηθείης	δουπηθείη	δουπηθεῖτον, δουπηθείητον	δουπηθείτην, δουπηθειήτην	δουπηθεῖμεν, δουπηθείημεν	δουπηθεῖτε, δουπηθείητε	δουπήθειεν, δουπηθείησᾰν
	imperative		δουπήθητῐ	δουπηθήτω	δουπήθητον	δουπηθήτων		δουπήθητε	δουπηθέντων
		active					passive
infinitive		δουπῆσαι/δουπησᾰ́μεν/δουπησᾰμέναι					δουπηθῆναι/δουπηθήμεναι
participle	m	δουπήσᾱς					δουπηθείς
	f	δουπήσᾱσᾰ					δουπηθεῖσᾰ
	n	δουπῆσᾰν					δουπηθέν
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Aorist: ἐγδούπησᾰ (Epic)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐγδούπησᾰ	ἐγδούπησᾰς	ἐγδούπησε(ν)	ἐγδουπήσᾰτον	ἐγδουπησᾰ́την	ἐγδουπήσᾰμεν	ἐγδουπήσᾰτε	ἐγδούπησᾰν
	subjunctive	δουπήσω, δουπήσωμῐ	δουπήσῃς, δουπήσῃσθᾰ	δουπήσῃ, δουπήσῃσῐ	δουπήσητον	δουπήσητον	δουπήσωμεν	δουπήσητε	δουπήσωσῐ(ν)
	optative	δουπήσαιμῐ	δουπήσαις, δουπήσαισθᾰ, δουπήσειᾰς	δουπήσειε(ν), δουπήσαι	δουπησεῖτον	δουπησείτην	δουπησεῖμεν	δουπησεῖτε	δουπησεῖεν
	imperative		δούπησον	δουπησᾰ́τω	δουπήσᾰτον	δουπησᾰ́των		δουπήσᾰτε	δουπησᾰ́ντων
		active
infinitive		δουπῆσαι/δουπησᾰ́μεν/δουπησᾰμέναι
participle	m	δουπήσᾱς
	f	δουπήσᾱσᾰ
	n	δουπῆσᾰν
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Perfect: δέδουπᾰ

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	δέδουπᾰ	δέδουπᾰς	δέδουπε(ν)	δεδούπᾰτον	δεδούπᾰτον	δεδούπᾰμεν	δεδούπᾰτε	δεδούπᾱσῐ(ν)
	subjunctive	δεδούπω	δεδούπῃς	δεδούπῃ	δεδούπητον	δεδούπητον	δεδούπωμεν	δεδούπητε	δεδούπωσῐ(ν)
	optative	δεδούποιμῐ, δεδουποίην	δεδούποις, δεδουποίης	δεδούποι, δεδουποίη	δεδούποιτον	δεδουποίτην	δεδούποιμεν	δεδούποιτε	δεδούποιεν
	imperative		δέδουπε	δεδουπέτω	δεδούπετον	δεδουπέτων		δεδούπετε	δεδουπόντων
		active
infinitive		δεδουπέναι
participle	m	δεδουπώς
	f	δεδουπυῖᾰ
	n	δεδουπός
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Derived terms

• ἐνδουπέω (endoupéō)
• ἐπιγδουπέω (epigdoupéō)
• ἐπιδουπέω (epidoupéō)
• καταδουπέω (katadoupéō)
• προδουπέω (prodoupéō)

 

Further reading

• “δουπέω”, in Autenrieth, Georg (1891) A Homeric Dictionary for Schools and Colleges, New York: Harper and Brothers
• δουπέω in Cunliffe, Richard J. (1924) A Lexicon of the Homeric Dialect: Expanded Edition, Norman: University of Oklahoma Press, published 1963
• “δουπέω”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press