πηνίον

Ancient Greek

Etymology

Derived from πήνη (pḗnē, “spool, bobbin”). Also see Latin panus (“ear of millet”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /pɛː.ní.on/ → /piˈni.on/ → /piˈni.on/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /pɛː.ní.on/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /pe̝ˈni.on/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /piˈni.on/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /piˈni.on/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /piˈni.on/

Noun

πηνίον • (pēníon) n (genitive πηνίου); second declension

1. bobbin

   ἐπὶ δ' ὄρνυτο δῖος Ὀδυσσεὺς ἄγχι μάλ', ὡς ὅτε τίς τε γυναικὸς ἐϋζώνοιο στήθεός ἐστι κανών, ὅν τ' εὖ μάλα χερσὶ τανύσσῃ πηνίον ἐξέλκουσα παρὲκ μίτον, ἀγχόθι δ' ἴσχει στήθεος (Iliad 23.759)