ἀποκτείνω

Ancient Greek

Etymology

From ἀπο- (apo-) +‎ κτείνω (kteínō, “to kill”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /a.pok.těː.nɔː/ → /a.pokˈti.no/ → /a.pokˈti.no/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /a.pok.těː.nɔː/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /a.pokˈti.no/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /a.pokˈti.no/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /a.pokˈti.no/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /a.pokˈti.no/

Verb

ἀποκτείνω • (apokteínō)

1. to kill, slay
2. to condemn, put to death (judicial)

Inflection

   Present: ἀποκτείνω, ἀποκτείνομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἀποκτείνω	ἀποκτείνεις	ἀποκτείνει	ἀποκτείνετον	ἀποκτείνετον	ἀποκτείνομεν	ἀποκτείνετε	ἀποκτείνουσῐ(ν)
	subjunctive	ἀποκτείνω	ἀποκτείνῃς	ἀποκτείνῃ	ἀποκτείνητον	ἀποκτείνητον	ἀποκτείνωμεν	ἀποκτείνητε	ἀποκτείνωσῐ(ν)
	optative	ἀποκτείνοιμῐ	ἀποκτείνοις	ἀποκτείνοι	ἀποκτείνοιτον	ἀποκτεινοίτην	ἀποκτείνοιμεν	ἀποκτείνοιτε	ἀποκτείνοιεν
	imperative		ἀπόκτεινε	ἀποκτεινέτω	ἀποκτείνετον	ἀποκτεινέτων		ἀποκτείνετε	ἀποκτεινόντων
middle/ passive	indicative	ἀποκτείνομαι	ἀποκτείνῃ, ἀποκτείνει	ἀποκτείνεται	ἀποκτείνεσθον	ἀποκτείνεσθον	ἀποκτεινόμεθᾰ	ἀποκτείνεσθε	ἀποκτείνονται
	subjunctive	ἀποκτείνωμαι	ἀποκτείνῃ	ἀποκτείνηται	ἀποκτείνησθον	ἀποκτείνησθον	ἀποκτεινώμεθᾰ	ἀποκτείνησθε	ἀποκτείνωνται
	optative	ἀποκτεινοίμην	ἀποκτείνοιο	ἀποκτείνοιτο	ἀποκτείνοισθον	ἀποκτεινοίσθην	ἀποκτεινοίμεθᾰ	ἀποκτείνοισθε	ἀποκτείνοιντο
	imperative		ἀποκτείνου	ἀποκτεινέσθω	ἀποκτείνεσθον	ἀποκτεινέσθων		ἀποκτείνεσθε	ἀποκτεινέσθων
		active				middle/passive
infinitive		ἀποκτείνειν				ἀποκτείνεσθαι
participle	m	ἀποκτείνων				ἀποκτεινόμενος
	f	ἀποκτείνουσᾰ				ἀποκτεινομένη
	n	ἀποκτεῖνον				ἀποκτεινόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Imperfect: ἀπέκτεινον, ἀπεκτεινόμην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἀπέκτεινον	ἀπέκτεινες	ἀπέκτεινε(ν)	ἀπεκτείνετον	ἀπεκτεινέτην	ἀπεκτείνομεν	ἀπεκτείνετε	ἀπέκτεινον
middle/ passive	indicative	ἀπεκτεινόμην	ἀπεκτείνου	ἀπεκτείνετο	ἀπεκτείνεσθον	ἀπεκτεινέσθην	ἀπεκτεινόμεθᾰ	ἀπεκτείνεσθε	ἀπεκτείνοντο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Future: ἀποκτενέω, ἀποκτενέομαι (Uncontracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἀποκτενέω	ἀποκτενέεις	ἀποκτενέει	ἀποκτενέετον	ἀποκτενέετον	ἀποκτενέομεν	ἀποκτενέετε	ἀποκτενέουσῐ(ν)
	optative	ἀποκτενέοιμῐ	ἀποκτενέοις	ἀποκτενέοι	ἀποκτενέοιτον	ἀποκτενεοίτην	ἀποκτενέοιμεν	ἀποκτενέοιτε	ἀποκτενέοιεν
middle	indicative	ἀποκτενέομαι	ἀποκτενέῃ, ἀποκτενέει	ἀποκτενέεται	ἀποκτενέεσθον	ἀποκτενέεσθον	ἀποκτενεόμεθᾰ	ἀποκτενέεσθε	ἀποκτενέονται
	optative	ἀποκτενεοίμην	ἀποκτενέοιο	ἀποκτενέοιτο	ἀποκτενέοισθον	ἀποκτενεοίσθην	ἀποκτενεοίμεθᾰ	ἀποκτενέοισθε	ἀποκτενέοιντο
		active			middle
infinitive		ἀποκτενέειν			ἀποκτενέεσθαι
participle	m	ἀποκτενέων			ἀποκτενεόμενος
	f	ἀποκτενέουσᾰ			ἀποκτενεομένη
	n	ἀποκτενέον			ἀποκτενεόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Future: ἀποκτενῶ, ἀποκτενοῦμαι (Contracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἀποκτενῶ	ἀποκτενεῖς	ἀποκτενεῖ	ἀποκτενεῖτον	ἀποκτενεῖτον	ἀποκτενοῦμεν	ἀποκτενεῖτε	ἀποκτενοῦσῐ(ν)
	optative	ἀποκτενοίην, ἀποκτενοῖμῐ	ἀποκτενοίης, ἀποκτενοῖς	ἀποκτενοίη, ἀποκτενοῖ	ἀποκτενοῖτον, ἀποκτενοίητον	ἀποκτενοίτην, ἀποκτενοιήτην	ἀποκτενοῖμεν, ἀποκτενοίημεν	ἀποκτενοῖτε, ἀποκτενοίητε	ἀποκτενοῖεν, ἀποκτενοίησᾰν
middle	indicative	ἀποκτενοῦμαι	ἀποκτενῇ	ἀποκτενεῖται	ἀποκτενεῖσθον	ἀποκτενεῖσθον	ἀποκτενούμεθᾰ	ἀποκτενεῖσθε	ἀποκτενοῦνται
	optative	ἀποκτενοίμην	ἀποκτενοῖο	ἀποκτενοῖτο	ἀποκτενοῖσθον	ἀποκτενοίσθην	ἀποκτενοίμεθᾰ	ἀποκτενοῖσθε	ἀποκτενοῖντο
		active			middle
infinitive		ἀποκτενεῖν			ἀποκτενεῖσθαι
participle	m	ἀποκτενῶν			ἀποκτενούμενος
	f	ἀποκτενοῦσᾰ			ἀποκτενουμένη
	n	ἀποκτενοῦν			ἀποκτενούμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Aorist: ἀπέκτεινᾰ, ἀπεκτεινᾰ́μην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἀπέκτεινᾰ	ἀπέκτεινᾰς	ἀπέκτεινε(ν)	ἀπεκτείνᾰτον	ἀπεκτεινᾰ́την	ἀπεκτείνᾰμεν	ἀπεκτείνᾰτε	ἀπέκτεινᾰν
	subjunctive	ἀποκτείνω	ἀποκτείνῃς	ἀποκτείνῃ	ἀποκτείνητον	ἀποκτείνητον	ἀποκτείνωμεν	ἀποκτείνητε	ἀποκτείνωσῐ(ν)
	optative	ἀποκτείναιμῐ	ἀποκτείνειᾰς, ἀποκτείναις	ἀποκτείνειε(ν), ἀποκτείναι	ἀποκτείναιτον	ἀποκτειναίτην	ἀποκτείναιμεν	ἀποκτείναιτε	ἀποκτείνειᾰν, ἀποκτείναιεν
	imperative		ἀπόκτεινον	ἀποκτεινᾰ́τω	ἀποκτείνᾰτον	ἀποκτεινᾰ́των		ἀποκτείνᾰτε	ἀποκτεινᾰ́ντων
middle	indicative	ἀπεκτεινᾰ́μην	ἀπεκτείνω	ἀπεκτείνᾰτο	ἀπεκτείνᾰσθον	ἀπεκτεινᾰ́σθην	ἀπεκτεινᾰ́μεθᾰ	ἀπεκτείνᾰσθε	ἀπεκτείνᾰντο
	subjunctive	ἀποκτείνωμαι	ἀποκτείνῃ	ἀποκτείνηται	ἀποκτείνησθον	ἀποκτείνησθον	ἀποκτεινώμεθᾰ	ἀποκτείνησθε	ἀποκτείνωνται
	optative	ἀποκτειναίμην	ἀποκτείναιο	ἀποκτείναιτο	ἀποκτείναισθον	ἀποκτειναίσθην	ἀποκτειναίμεθᾰ	ἀποκτείναισθε	ἀποκτείναιντο
	imperative		ἀπόκτειναι	ἀποκτεινᾰ́σθω	ἀποκτείνᾰσθον	ἀποκτεινᾰ́σθων		ἀποκτείνᾰσθε	ἀποκτεινᾰ́σθων
		active			middle
infinitive		ἀποκτεῖναι			ἀποκτείνᾰσθαι
participle	m	ἀποκτείνᾱς			ἀποκτεινᾰ́μενος
	f	ἀποκτείνᾱσᾰ			ἀποκτεινᾰμένη
	n	ἀποκτεῖνᾰν			ἀποκτεινᾰ́μενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Aorist: ἀπέκτᾰνον, ἀπεκτᾰνόμην, ἀπεκτᾰ́νθην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἀπέκτᾰνον	ἀπέκτᾰνες	ἀπέκτᾰνε(ν)	ἀπεκτᾰ́νετον	ἀπεκτᾰνέτην	ἀπεκτᾰ́νομεν	ἀπεκτᾰ́νετε	ἀπέκτᾰνον
	subjunctive	ἀποκτᾰ́νω	ἀποκτᾰ́νῃς	ἀποκτᾰ́νῃ	ἀποκτᾰ́νητον	ἀποκτᾰ́νητον	ἀποκτᾰ́νωμεν	ἀποκτᾰ́νητε	ἀποκτᾰ́νωσῐ(ν)
	optative	ἀποκτᾰ́νοιμῐ	ἀποκτᾰ́νοις	ἀποκτᾰ́νοι	ἀποκτᾰ́νοιτον	ἀποκτᾰνοίτην	ἀποκτᾰ́νοιμεν	ἀποκτᾰ́νοιτε	ἀποκτᾰ́νοιεν
	imperative		ἀπόκτᾰνε	ἀποκτᾰνέτω	ἀποκτᾰ́νετον	ἀποκτᾰνέτων		ἀποκτᾰ́νετε	ἀποκτᾰνόντων
middle	indicative	ἀπεκτᾰνόμην	ἀπεκτᾰ́νου	ἀπεκτᾰ́νετο	ἀπεκτᾰ́νεσθον	ἀπεκτᾰνέσθην	ἀπεκτᾰνόμεθᾰ	ἀπεκτᾰ́νεσθε	ἀπεκτᾰ́νοντο
	subjunctive	ἀποκτᾰ́νωμαι	ἀποκτᾰ́νῃ	ἀποκτᾰ́νηται	ἀποκτᾰ́νησθον	ἀποκτᾰ́νησθον	ἀποκτᾰνώμεθᾰ	ἀποκτᾰ́νησθε	ἀποκτᾰ́νωνται
	optative	ἀποκτᾰνοίμην	ἀποκτᾰ́νοιο	ἀποκτᾰ́νοιτο	ἀποκτᾰ́νοισθον	ἀποκτᾰνοίσθην	ἀποκτᾰνοίμεθᾰ	ἀποκτᾰ́νοισθε	ἀποκτᾰ́νοιντο
	imperative		ἀποκτᾰνοῦ	ἀποκτᾰνέσθω	ἀποκτᾰ́νεσθον	ἀποκτᾰνέσθων		ἀποκτᾰ́νεσθε	ἀποκτᾰνέσθων
passive	indicative	ἀπεκτᾰ́νθην	ἀπεκτᾰ́νθης	ἀπεκτᾰ́νθη	ἀπεκτᾰ́νθητον	ἀπεκτᾰνθήτην	ἀπεκτᾰ́νθημεν	ἀπεκτᾰ́νθητε	ἀπεκτᾰ́νθησᾰν
	subjunctive	ἀποκτᾰνθῶ	ἀποκτᾰνθῇς	ἀποκτᾰνθῇ	ἀποκτᾰνθῆτον	ἀποκτᾰνθῆτον	ἀποκτᾰνθῶμεν	ἀποκτᾰνθῆτε	ἀποκτᾰνθῶσῐ(ν)
	optative	ἀποκτᾰνθείην	ἀποκτᾰνθείης	ἀποκτᾰνθείη	ἀποκτᾰνθεῖτον, ἀποκτᾰνθείητον	ἀποκτᾰνθείτην, ἀποκτᾰνθειήτην	ἀποκτᾰνθεῖμεν, ἀποκτᾰνθείημεν	ἀποκτᾰνθεῖτε, ἀποκτᾰνθείητε	ἀποκτᾰνθεῖεν, ἀποκτᾰνθείησᾰν
	imperative		ἀποκτᾰ́νθητῐ	ἀποκτᾰνθήτω	ἀποκτᾰ́νθητον	ἀποκτᾰνθήτων		ἀποκτᾰ́νθητε	ἀποκτᾰνθέντων
		active			middle		passive
infinitive		ἀποκτᾰνεῖν			ἀποκτᾰνέσθαι		ἀποκτᾰνθῆναι
participle	m	ἀποκτᾰνών			ἀποκτᾰνόμενος		ἀποκτᾰνθείς
	f	ἀποκτᾰνοῦσᾰ			ἀποκτᾰνομένη		ἀποκτᾰνθεῖσᾰ
	n	ἀποκτᾰνόν			ἀποκτᾰνόμενον		ἀποκτᾰνθέν
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Aorist: ἀπέκτην, ἀπεκτᾰ́μην (Epic)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἀπέκτην	ἀπέκτης	ἀπέκτη	ἀπέκτητον	ἀπεκτήτην	ἀπέκτᾰμεν	ἀπέκτητε	ἀπέκτησᾰν
	subjunctive	ἀποκτῶ, ἀποκτῶμῐ	ἀποκτῇς, ἀποκτῇσθᾰ	ἀποκτῇ, ἀποκτῇσῐ	ἀποκτῆτον	ἀποκτῆτον	ἀποκτῶμεν	ἀποκτῆτε	ἀποκτῶσῐ(ν)
	optative	ἀποκταίην	ἀποκταίης	ἀποκταίη	ἀποκταῖτον	ἀποκταίτην	ἀποκταῖμεν	ἀποκταῖτε	ἀποκταῖεν
	imperative		ἀπόκτηθῐ	ἀποκτήτω	ἀπόκτητον	ἀποκτήτων		ἀπόκτητε	ἀποκτᾰ́ντων
middle	indicative	ἀπεκτᾰ́μην	ἀπέκτω	ἀπέκτᾰτο	ἀπέκτᾰσθον	ἀπεκτᾰ́σθην	ἀπεκτᾰ́με(σ)θᾰ	ἀπέκτᾰσθε	ἀπέκτᾰντο
	subjunctive	ἀποκτῶμαι	ἀποκτῇ	ἀποκτῆται	ἀποκτῆσθον	ἀποκτῆσθον	ἀποκτώμε(σ)θᾰ	ἀποκτῆσθε	ἀποκτῶνται
	optative	ἀποκταίμην	ἀποκταῖο	ἀποκταῖτο	ἀποκταῖσθον	ἀποκταίσθην	ἀποκταίμε(σ)θᾰ	ἀποκταῖσθε	ἀποκταίᾰτο
	imperative		ἀπόκτω	ἀποκτᾰ́σθω	ἀπόκτᾰσθον	ἀποκτᾰ́σθων		ἀπόκτᾰσθε	ἀποκτᾰ́σθων
		active			middle
infinitive		ἀποκτᾰ́μεν(αι), ἀποκτᾰνῆναι			ἀποκτᾰ́σθαι
participle	m	ἀποκτᾱ́ς			ἀποκτᾰ́μενος
	f	ἀποκτᾶσᾰ			ἀποκτᾰμένη
	n	ἀποκτᾰ́ν			ἀποκτᾰ́μενον
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Perfect: ἀπέκτονᾰ, ἀπέκτᾰσμαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἀπέκτονᾰ	ἀπέκτονᾰς	ἀπέκτονε(ν)	ἀπεκτόνᾰτον	ἀπεκτόνᾰτον	ἀπεκτόνᾰμεν	ἀπεκτόνᾰτε	ἀπεκτόνᾱσῐ(ν)
	subjunctive	ἀπεκτόνω	ἀπεκτόνῃς	ἀπεκτόνῃ	ἀπεκτόνητον	ἀπεκτόνητον	ἀπεκτόνωμεν	ἀπεκτόνητε	ἀπεκτόνωσῐ(ν)
	optative	ἀπεκτόνοιμῐ, ἀπεκτονοίην	ἀπεκτόνοις, ἀπεκτονοίης	ἀπεκτόνοι, ἀπεκτονοίη	ἀπεκτόνοιτον	ἀπεκτονοίτην	ἀπεκτόνοιμεν	ἀπεκτόνοιτε	ἀπεκτόνοιεν
	imperative		ἀπέκτονε	ἀπεκτονέτω	ἀπεκτόνετον	ἀπεκτονέτων		ἀπεκτόνετε	ἀπεκτονόντων
middle/ passive	indicative	ἀπέκτᾰσμαι	ἀπέκτᾰνσαι	ἀπέκτᾰνται	ἀπέκτᾰνθον	ἀπέκτᾰνθον	ἀπεκτᾰ́σμεθᾰ	ἀπέκτᾰνθε	ἀπεκτᾰ́νᾰται
	subjunctive	ἀπεκτᾰσμένος ὦ	ἀπεκτᾰσμένος ᾖς	ἀπεκτᾰσμένος ᾖ	ἀπεκτᾰσμένω ἦτον	ἀπεκτᾰσμένω ἦτον	ἀπεκτᾰσμένοι ὦμεν	ἀπεκτᾰσμένοι ἦτε	ἀπεκτᾰσμένοι ὦσῐ(ν)
	optative	ἀπεκτᾰσμένος εἴην	ἀπεκτᾰσμένος εἴης	ἀπεκτᾰσμένος εἴη	ἀπεκτᾰσμένω εἴητον/εἶτον	ἀπεκτᾰσμένω εἰήτην/εἴτην	ἀπεκτᾰσμένοι εἴημεν/εἶμεν	ἀπεκτᾰσμένοι εἴητε/εἶτε	ἀπεκτᾰσμένοι εἴησᾰν/εἶεν
	imperative		ἀπέκτᾰνσο	ἀπεκτᾰ́νθω	ἀπέκτᾰνθον	ἀπεκτᾰ́νθων		ἀπέκτᾰνθε	ἀπεκτᾰ́νθων
		active				middle/passive
infinitive		ἀπεκτονέναι				ἀπεκτάνθαι
participle	m	ἀπεκτονώς				ἀπεκτᾰσμένος
	f	ἀπεκτονυῖᾰ				ἀπεκτᾰσμένη
	n	ἀπεκτονός				ἀπεκτᾰσμένον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Pluperfect: ἀπεκτόνειν, ἀπεκτᾰ́σμην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἀπεκτόνειν, ἀπεκτόνη	ἀπεκτόνεις, ἀπεκτόνης	ἀπεκτόνει(ν)	ἀπεκτόνετον	ἀπεκτονέτην	ἀπεκτόνεμεν	ἀπεκτόνετε	ἀπεκτόνεσᾰν
middle/ passive	indicative	ἀπεκτᾰ́σμην	ἀπέκτᾰνσο	ἀπέκτᾰντο	ἀπέκτᾰνθον	ἀπεκτᾰ́νθην	ἀπεκτᾰ́σμεθᾰ	ἀπέκτᾰνθε	ἀπεκτᾰ́νᾰτο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

The passive forms are late; in the classical language they are suppleted by the corresponding active forms of ἀποθνῄσκω (apothnḗiskō). However, the aorist middle ἀπέκτατο (apéktato) is used with passive meaning in Homer.

Further reading

• “ἀποκτείνω”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• “ἀποκτείνω”, in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
• “ἀποκτείνω”, in Autenrieth, Georg (1891) A Homeric Dictionary for Schools and Colleges, New York: Harper and Brothers
• ἀποκτείνω in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
• ἀποκτείνω in Cunliffe, Richard J. (1924) A Lexicon of the Homeric Dialect: Expanded Edition, Norman: University of Oklahoma Press, published 1963
• ἀποκτείνω in the Diccionario Griego–Español en línea (2006–2024)
• G615 in Strong, James (1979) Strong’s Exhaustive Concordance to the Bible