ὀχετόκρανον

Ancient Greek

Etymology

From ὀχετός (okhetós, “waterpipe, aqueduct”) +‎ κάρα (kára, “head”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /o.kʰe.tó.kraː.non/ → /o.çeˈto.kra.non/ → /o.çeˈto.kra.non/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /o.kʰe.tó.kraː.non/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /o.kʰeˈto.kra.non/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /o.çeˈto.kra.non/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /o.çeˈto.kra.non/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /o.çeˈto.kra.non/

Noun

ὀχετόκρᾱνον • (okhetókrānon) n (genitive ὀχετοκρᾱ́νου); second declension

1. end or issue of an aqueduct

Inflection

Second declension of τὸ ὀχετόκρᾱνον; τοῦ ὀχετοκρᾱ́νου (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	τὸ ὀχετόκρᾱνον tò okhetókrānon	τὼ ὀχετοκρᾱ́νω tṑ okhetokrā́nō	τᾰ̀ ὀχετόκρᾱνᾰ tà okhetókrāna
Genitive	τοῦ ὀχετοκρᾱ́νου toû okhetokrā́nou	τοῖν ὀχετοκρᾱ́νοιν toîn okhetokrā́noin	τῶν ὀχετοκρᾱ́νων tôn okhetokrā́nōn
Dative	τῷ ὀχετοκρᾱ́νῳ tôi okhetokrā́nōi	τοῖν ὀχετοκρᾱ́νοιν toîn okhetokrā́noin	τοῖς ὀχετοκρᾱ́νοις toîs okhetokrā́nois
Accusative	τὸ ὀχετόκρᾱνον tò okhetókrānon	τὼ ὀχετοκρᾱ́νω tṑ okhetokrā́nō	τᾰ̀ ὀχετόκρᾱνᾰ tà okhetókrāna
Vocative	ὀχετόκρᾱνον okhetókrānon	ὀχετοκρᾱ́νω okhetokrā́nō	ὀχετόκρᾱνᾰ okhetókrāna
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Derived terms

• ὀχετοκράνιον (okhetokránion)

Further reading

• “ὀχετόκρανον”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• ὀχετόκρανον in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette