ὑπερηνορέων

Ancient Greek

Etymology

As if a present participle to an unattested *ὑπερηνορέω (*huperēnoréō), from ὑπερ- (huper-) + a derivative of ἀνήρ (anḗr, “man”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /hy.pe.rɛː.no.ré.ɔːn/ → /y.pe.ri.noˈre.on/ → /i.pe.ri.noˈre.on/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /hy.pe.rɛː.no.ré.ɔːn/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /(h)y.pe.re̝.noˈre.on/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /y.pe.ri.noˈre.on/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /y.pe.ri.noˈre.on/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /i.pe.ri.noˈre.on/

Adjective

ὑπερηνορέων • (huperēnoréōn) (attested only in the masculine)

1. (chiefly Epic) overbearing, overweening, haughty

Declension

Third declension of ὑπερηνορέων; ὑπερηνορέοντος (Epic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ὑπερηνορέων huperēnoréōn	ὑπερηνορέοντε huperēnoréonte	ὑπερηνορέοντες huperēnoréontes
Genitive	ὑπερηνορέοντος huperēnoréontos	ὑπερηνορεόντοιῐν huperēnoreóntoiin	ὑπερηνορεόντων huperēnoreóntōn
Dative	ὑπερηνορέοντῐ huperēnoréonti	ὑπερηνορεόντοιῐν huperēnoreóntoiin	ὑπερηνορέουσῐ / ὑπερηνορέουσῐν / ὑπερηνορεόντεσσῐ / ὑπερηνορεόντεσσῐν / ὑπερηνορεόντεσῐ / ὑπερηνορεόντεσῐν huperēnoréousi(n) / huperēnoreóntessi(n) / huperēnoreóntesi(n)
Accusative	ὑπερηνορέοντᾰ huperēnoréonta	ὑπερηνορέοντε huperēnoréonte	ὑπερηνορέοντᾰς huperēnoréontas
Vocative	ὑπερηνορέον huperēnoréon	ὑπερηνορέοντε huperēnoréonte	ὑπερηνορέοντες huperēnoréontes
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms may be based on conjecture. Use with caution.