afvuren

Dutch

Etymology

From af +‎ vuren.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈɑfyːrə(n)/

• Audio

  (file)

• Hyphenation: af‧vu‧ren

Verb

afvuren

1. (transitive) to fire, to fire off (a weapon, projectile)

   De soldaat vuurde een raket af.

   The soldier fired off a rocket.

   Hij vuurde zijn pistool af in de lucht.

   He fired his pistol into the air.

   Ze vuurde meerdere schoten af uit haar geweer.

   She fired off multiple shots from her rifle.

Inflection

Inflection of afvuren (weak, separable)
infinitive	afvuren
past singular	vuurde af
past participle	afgevuurd
infinitive	afvuren
gerund	afvuren n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	vuur af	vuurde af	afvuur	afvuurde
2nd person sing. (jij)	vuurt af	vuurde af	afvuurt	afvuurde
2nd person sing. (u)	vuurt af	vuurde af	afvuurt	afvuurde
2nd person sing. (gij)	vuurt af	vuurde af	afvuurt	afvuurde
3rd person singular	vuurt af	vuurde af	afvuurt	afvuurde
plural	vuren af	vuurden af	afvuren	afvuurden
subjunctive sing.1	vure af	vuurde af	afvure	afvuurde
subjunctive plur.1	vuren af	vuurden af	afvuren	afvuurden
imperative sing.	vuur af
imperative plur.1	vuurt af
participles	afvurend	afgevuurd
1) Archaic.

Anagrams

• vuren af