beitelen

From Wiktionary, the free dictionary
Jump to navigation Jump to search

Dutch[edit]

Etymology[edit]

18th century. From beitel +‎ -en.

Pronunciation[edit]

  • IPA(key): /ˈbɛi̯.tə.lə(n)/
  • (file)
  • Hyphenation: bei‧te‧len

Verb[edit]

beitelen

  1. (transitive) to chisel
    • 1769, Johannes le Francq van Berkhey, Natuurlyke historie van Holland, volume 2, Yntema & Tieboel, page 282:
      Onder welken de naarstige en kundige Beeldhouwer ZIESENIS, door het konstig beitelen van twee deftige Standbeelden, op de Hofstede van den Heer Raadpensionaris STEIN, zig reeds een regtmaatigen lof verworven heft.
      (please add an English translation of this quotation)

Inflection[edit]

Conjugation of beitelen (weak)
infinitive beitelen
past singular beitelde
past participle gebeiteld
infinitive beitelen
gerund beitelen n
present tense past tense
1st person singular beitel beitelde
2nd person sing. (jij) beitelt beitelde
2nd person sing. (u) beitelt beitelde
2nd person sing. (gij) beitelt beitelde
3rd person singular beitelt beitelde
plural beitelen beitelden
subjunctive sing.1 beitele beitelde
subjunctive plur.1 beitelen beitelden
imperative sing. beitel
imperative plur.1 beitelt
participles beitelend gebeiteld
1) Archaic.

Derived terms[edit]