benadelen

Dutch

Etymology

From nadeel +‎ be- -en.

Pronunciation

• IPA^(key): /bəˈnaːdeːlə(n)/

• Audio

  (file)

• Hyphenation: be‧na‧de‧len

Verb

benadelen

1. (transitive) to disadvantage, to wrong

   Ik heb nog nooit iemand benadeeld.

   I've never wronged anyone.

Inflection

Conjugation of benadelen (weak, prefixed)
infinitive	benadelen
past singular	benadeelde
past participle	benadeeld
infinitive	benadelen
gerund	benadelen n
	present tense	past tense
1st person singular	benadeel	benadeelde
2nd person sing. (jij)	benadeelt	benadeelde
2nd person sing. (u)	benadeelt	benadeelde
2nd person sing. (gij)	benadeelt	benadeelde
3rd person singular	benadeelt	benadeelde
plural	benadelen	benadeelden
subjunctive sing.1	benadele	benadeelde
subjunctive plur.1	benadelen	benadeelden
imperative sing.	benadeel
imperative plur.1	benadeelt
participles	benadelend	benadeeld
1) Archaic.

Derived terms

• benadeling