communiceren

Dutch

Etymology

From Middle Dutch communiceren, from Latin commūnicō.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˌkɔmyniˈseːrə(n)/

• Audio

  (file)

• Hyphenation: com‧mu‧ni‧ce‧ren
• Rhymes: -eːrən

Verb

communiceren

1. (transitive, intransitive) to communicate

Inflection

Conjugation of communiceren (weak)
infinitive	communiceren
past singular	communiceerde
past participle	gecommuniceerd
infinitive	communiceren
gerund	communiceren n
	present tense	past tense
1st person singular	communiceer	communiceerde
2nd person sing. (jij)	communiceert	communiceerde
2nd person sing. (u)	communiceert	communiceerde
2nd person sing. (gij)	communiceert	communiceerde
3rd person singular	communiceert	communiceerde
plural	communiceren	communiceerden
subjunctive sing.1	communicere	communiceerde
subjunctive plur.1	communiceren	communiceerden
imperative sing.	communiceer
imperative plur.1	communiceert
participles	communicerend	gecommuniceerd
1) Archaic.

Related terms

• communicatie

Descendants

• Afrikaans: kommunikeer