concedir
Jump to navigation
Jump to search
Catalan[edit]
Etymology[edit]
Borrowed from Latin concēdere, with normal change of conjugation to -ir. First attested in 1653.[1]
Pronunciation[edit]
- IPA(key): (Central) [kun.səˈði]
- IPA(key): (Balearic) [kon.səˈði]
- IPA(key): (Valencian) [kon.seˈðiɾ]
- Rhymes: -i(ɾ)
Verb[edit]
concedir (first-person singular present concedeixo, first-person singular preterite concedí, past participle concedit)
Conjugation[edit]
Conjugation of concedir (third conjugation, with -eix-)
Related terms[edit]
References[edit]
- ^ “concedir”, in Gran Diccionari de la Llengua Catalana, Grup Enciclopèdia Catalana, 2024
Further reading[edit]
- “concedir” in Diccionari de la llengua catalana, segona edició, Institut d’Estudis Catalans.
- “concedir” in Diccionari normatiu valencià, Acadèmia Valenciana de la Llengua.
- “concedir” in Diccionari català-valencià-balear, Antoni Maria Alcover and Francesc de Borja Moll, 1962.