doorbreken

Dutch

Etymology 1

From Middle Dutch dorebreken. Equivalent to door +‎ breken.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈdoːrbreːkə(n)/

• Audio

  (file)

• Hyphenation: door‧bre‧ken

Verb

doorbreken

1. (ergative) to break, break through, break in half

   Toen de dikke man op zijn stoel ging zitten, brak de stoel door.

   When the fat man sat down on his chair, the chair broke.

Inflection

Conjugation of doorbreken (strong class 4, separable)
infinitive	doorbreken
past singular	brak door
past participle	doorgebroken
infinitive	doorbreken
gerund	doorbreken n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	breek door	brak door	doorbreek	doorbrak
2nd person sing. (jij)	breekt door	brak door	doorbreekt	doorbrak
2nd person sing. (u)	breekt door	brak door	doorbreekt	doorbrak
2nd person sing. (gij)	breekt door	braakt door	doorbreekt	doorbraakt
3rd person singular	breekt door	brak door	doorbreekt	doorbrak
plural	breken door	braken door	doorbreken	doorbraken
subjunctive sing.1	breke door	brake door	doorbreke	doorbrake
subjunctive plur.1	breken door	braken door	doorbreken	doorbraken
imperative sing.	breek door
imperative plur.1	breekt door
participles	doorbrekend	doorgebroken
1) Archaic.

Etymology 2

From door- +‎ breken.

Pronunciation

• IPA^(key): /doːrˈbreːkə(n)/

• Audio

  (file)

• Hyphenation: door‧bre‧ken
• Rhymes: -eːkən

Verb

doorbreken

1. (transitive) to break through

   De piloot heeft de geluidsbarriere doorbroken.

   The pilot has broken through the sound barrier.

Inflection

Conjugation of doorbreken (strong class 4, prefixed)
infinitive	doorbreken
past singular	doorbrak
past participle	doorbroken
infinitive	doorbreken
gerund	doorbreken n
	present tense	past tense
1st person singular	doorbreek	doorbrak
2nd person sing. (jij)	doorbreekt	doorbrak
2nd person sing. (u)	doorbreekt	doorbrak
2nd person sing. (gij)	doorbreekt	doorbraakt
3rd person singular	doorbreekt	doorbrak
plural	doorbreken	doorbraken
subjunctive sing.1	doorbreke	doorbrake
subjunctive plur.1	doorbreken	doorbraken
imperative sing.	doorbreek
imperative plur.1	doorbreekt
participles	doorbrekend	doorbroken
1) Archaic.

Descendants

• Negerhollands: brek door

Anagrams

• breken door, onderbroek