doorrijden

Dutch

Etymology 1

From door- +‎ rijden.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˌdoːrˈrɛi̯.də(n)/
• Hyphenation: door‧rij‧den
• Rhymes: -ɛi̯dən

Verb

doorrijden

1. (transitive) to ride or drive through
2. (transitive) to ride from start to end

Inflection

Conjugation of doorrijden (strong class 1, prefixed)
infinitive	doorrijden
past singular	doorreed
past participle	doorreden
infinitive	doorrijden
gerund	doorrijden n
	present tense	past tense
1st person singular	doorrijd	doorreed
2nd person sing. (jij)	doorrijdt	doorreed
2nd person sing. (u)	doorrijdt	doorreed
2nd person sing. (gij)	doorrijdt	doorreedt
3rd person singular	doorrijdt	doorreed
plural	doorrijden	doorreden
subjunctive sing.1	doorrijde	doorrede
subjunctive plur.1	doorrijden	doorreden
imperative sing.	doorrijd
imperative plur.1	doorrijdt
participles	doorrijdend	doorreden
1) Archaic.

Etymology 2

From door +‎ rijden.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈdoːrˌrɛi̯.də(n)/
• Hyphenation: door‧rij‧den

Verb

doorrijden

1. (intransitive) to continue riding or driving
2. (intransitive) to increase speed
3. (transitive) to ride or drive through

Inflection

Conjugation of doorrijden (strong class 1, separable)
infinitive	doorrijden
past singular	reed door
past participle	doorgereden
infinitive	doorrijden
gerund	doorrijden n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	rijd door	reed door	doorrijd	doorreed
2nd person sing. (jij)	rijdt door	reed door	doorrijdt	doorreed
2nd person sing. (u)	rijdt door	reed door	doorrijdt	doorreed
2nd person sing. (gij)	rijdt door	reedt door	doorrijdt	doorreedt
3rd person singular	rijdt door	reed door	doorrijdt	doorreed
plural	rijden door	reden door	doorrijden	doorreden
subjunctive sing.1	rijde door	rede door	doorrijde	doorrede
subjunctive plur.1	rijden door	reden door	doorrijden	doorreden
imperative sing.	rijd door
imperative plur.1	rijdt door
participles	doorrijdend	doorgereden
1) Archaic.