fáim

From Wiktionary, the free dictionary
Jump to navigation Jump to search
See also: faim

Hungarian[edit]

Etymology[edit]

fa +‎ -im (possessive suffix)

Pronunciation[edit]

  • IPA(key): [ˈfaːjim]
  • Hyphenation: fá‧im

Noun[edit]

fáim

  1. first-person singular multiple-possession possessive of fa

Declension[edit]

Inflection (stem in -a-, back harmony)
singular plural
nominative fáim
accusative fáimat
dative fáimnak
instrumental fáimmal
causal-final fáimért
translative fáimmá
terminative fáimig
essive-formal fáimként
essive-modal fáimul
inessive fáimban
superessive fáimon
adessive fáimnál
illative fáimba
sublative fáimra
allative fáimhoz
elative fáimból
delative fáimról
ablative fáimtól
non-attributive
possessive - singular
fáimé
non-attributive
possessive - plural
fáiméi

Old Norse[edit]

Verb[edit]

fáim

  1. first-person plural present active subjunctive of