inquilinatus

From Wiktionary, the free dictionary
Jump to navigation Jump to search

Latin[edit]

Etymology 1[edit]

inquilīnō (I am a tenant) +‎ -tus (action noun suffix)

Pronunciation[edit]

Noun[edit]

inquilīnātus m (genitive inquilīnātūs); fourth declension

  1. (Late Latin) sojourn
Declension[edit]

Fourth-declension noun.

Case Singular Plural
Nominative inquilīnātus inquilīnātūs
Genitive inquilīnātūs inquilīnātuum
Dative inquilīnātuī inquilīnātibus
Accusative inquilīnātum inquilīnātūs
Ablative inquilīnātū inquilīnātibus
Vocative inquilīnātus inquilīnātūs
Descendants[edit]
  • Italian: inquilinato

Etymology 2[edit]

See the etymology of the corresponding lemma form.

Pronunciation[edit]

Noun[edit]

inquilīnātūs m

  1. inflection of inquilīnātus:
    1. genitive singular
    2. nominative/accusative/vocative plural