meewaaien

Dutch

Etymology

From mee +‎ waaien.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈmeːˌʋaː.jə(n)/

• Audio

  (file)

• Hyphenation: mee‧waai‧en

Verb

meewaaien

1. (transitive, of the wind) to take along
2. (unaccusative) to be blown along (with the wind, someone's breath or another movement of air)

Inflection

Conjugation of meewaaien (weak, separable)
infinitive	meewaaien
past singular	waaide mee
past participle	meegewaaid
infinitive	meewaaien
gerund	meewaaien n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	waai mee	waaide mee	meewaai	meewaaide
2nd person sing. (jij)	waait mee	waaide mee	meewaait	meewaaide
2nd person sing. (u)	waait mee	waaide mee	meewaait	meewaaide
2nd person sing. (gij)	waait mee	waaide mee	meewaait	meewaaide
3rd person singular	waait mee	waaide mee	meewaait	meewaaide
plural	waaien mee	waaiden mee	meewaaien	meewaaiden
subjunctive sing.1	waaie mee	waaide mee	meewaaie	meewaaide
subjunctive plur.1	waaien mee	waaiden mee	meewaaien	meewaaiden
imperative sing.	waai mee
imperative plur.1	waait mee
participles	meewaaiend	meegewaaid
1) Archaic.

Conjugation of meewaaien (strong class 6 with weak past participle, separable)
infinitive	meewaaien
past singular	woei mee
past participle	meegewaaid
infinitive	meewaaien
gerund	meewaaien n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	waai mee	woei mee	meewaai	meewoei
2nd person sing. (jij)	waait mee	woei mee	meewaait	meewoei
2nd person sing. (u)	waait mee	woei mee	meewaait	meewoei
2nd person sing. (gij)	waait mee	woeit mee	meewaait	meewoeit
3rd person singular	waait mee	woei mee	meewaait	meewoei
plural	waaien mee	woeien mee	meewaaien	meewoeien
subjunctive sing.1	waaie mee	woeie mee	meewaaie	meewoeie
subjunctive plur.1	waaien mee	woeien mee	meewaaien	meewoeien
imperative sing.	waai mee
imperative plur.1	waait mee
participles	meewaaiend	meegewaaid
1) Archaic.

Derived terms

• met alle winden meewaaien