monitus

From Wiktionary, the free dictionary
Jump to navigation Jump to search

Latin[edit]

Etymology[edit]

Perfect passive participle of moneō (warn, remind).

Pronunciation[edit]

Participle[edit]

monitus (feminine monita, neuter monitum); first/second-declension participle

  1. advised, warned, having been advised.
  2. reminded, having been reminded.

Declension[edit]

First/second-declension adjective.

Number Singular Plural
Case / Gender Masculine Feminine Neuter Masculine Feminine Neuter
Nominative monitus monita monitum monitī monitae monita
Genitive monitī monitae monitī monitōrum monitārum monitōrum
Dative monitō monitō monitīs
Accusative monitum monitam monitum monitōs monitās monita
Ablative monitō monitā monitō monitīs
Vocative monite monita monitum monitī monitae monita

Noun[edit]

monitus m (genitive monitūs); fourth declension

  1. warning
    Synonyms: exemplum, documentum
  2. reminder

Declension[edit]

Fourth-declension noun.

Case Singular Plural
Nominative monitus monitūs
Genitive monitūs monituum
Dative monituī monitibus
Accusative monitum monitūs
Ablative monitū monitibus
Vocative monitus monitūs

References[edit]

  • monitus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • monitus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • monitus in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
  • monitus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.