onthoofden

Dutch

Etymology

From Middle Dutch onthôveden. Equivalent to modern hoofd (“head”) +‎ ont- -en (privative verb-forming circumfix).

Pronunciation

• IPA^(key): /ˌɔntˈɦoːf.də(n)/

• Audio

  (file)

• Hyphenation: ont‧hoof‧den

Verb

onthoofden

(transitive)

1. To behead, decapitate, notably as capital punishment

   Synonym: onthalzen

2. (figuratively) To remove the leadership, the brains etc. (from ...)

   Zonder de voorzitter is de onthoofde raad besluiteloos

   Without its chairman, the headless board is indecisive

Inflection

Conjugation of onthoofden (weak, prefixed)
infinitive	onthoofden
past singular	onthoofdde
past participle	onthoofd
infinitive	onthoofden
gerund	onthoofden n
	present tense	past tense
1st person singular	onthoofd	onthoofdde
2nd person sing. (jij)	onthoofdt	onthoofdde
2nd person sing. (u)	onthoofdt	onthoofdde
2nd person sing. (gij)	onthoofdt	onthoofdde
3rd person singular	onthoofdt	onthoofdde
plural	onthoofden	onthoofdden
subjunctive sing.1	onthoofde	onthoofdde
subjunctive plur.1	onthoofden	onthoofdden
imperative sing.	onthoofd
imperative plur.1	onthoofdt
participles	onthoofdend	onthoofd
1) Archaic.

Derived terms

• onthoofder
• onthoofding