ontplooien

Dutch

Etymology

From ont- (“un-”) +‎ plooien (“to fold, to pleat”).

Pronunciation

• IPA^(key): /ˌɔntˈploː.i̯ə(n)/

• Audio

  (file)

• Rhymes: -oːi̯ən

Verb

ontplooien

1. to unfold, to unfurl
2. to develop, to evolve
3. to expand

Inflection

Conjugation of ontplooien (weak, prefixed)
infinitive	ontplooien
past singular	ontplooide
past participle	ontplooid
infinitive	ontplooien
gerund	ontplooien n
	present tense	past tense
1st person singular	ontplooi	ontplooide
2nd person sing. (jij)	ontplooit	ontplooide
2nd person sing. (u)	ontplooit	ontplooide
2nd person sing. (gij)	ontplooit	ontplooide
3rd person singular	ontplooit	ontplooide
plural	ontplooien	ontplooiden
subjunctive sing.1	ontplooie	ontplooide
subjunctive plur.1	ontplooien	ontplooiden
imperative sing.	ontplooi
imperative plur.1	ontplooit
participles	ontplooiend	ontplooid
1) Archaic.

Antonyms

• terugplooien