ophangen

Dutch

Etymology

From Middle Dutch ophangen. Equivalent to op +‎ hangen.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈɔpˌɦɑ.ŋə(n)/

• Audio

  (file)

• Hyphenation: op‧han‧gen

Verb

ophangen

1. (transitive) to hang up (to append or suspend)

   Hebben jullie al slingers opgehangen?

   Have you hung some garlands up yet?

2. (transitive) to hang, to execute by hanging

   Op dit schilderij hangen wilde dieren jachthonden op.

   Wild animals are hanging hounds in this painting.

3. (intransitive, transitive) to hang up (a telephone), to end a telephone conversation

   Zij kreeg een van hen aan de lijn, maar toen ze haar naam zei, werd er opgehangen.

   She managed to get one of them on the phone, but when she said her name they hung up.

Inflection

Inflection of ophangen (strong class 7, separable)
infinitive	ophangen
past singular	hing op
past participle	opgehangen
infinitive	ophangen
gerund	ophangen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	hang op	hing op	ophang	ophing
2nd person sing. (jij)	hangt op	hing op	ophangt	ophing
2nd person sing. (u)	hangt op	hing op	ophangt	ophing
2nd person sing. (gij)	hangt op	hingt op	ophangt	ophingt
3rd person singular	hangt op	hing op	ophangt	ophing
plural	hangen op	hingen op	ophangen	ophingen
subjunctive sing.1	hange op	hinge op	ophange	ophinge
subjunctive plur.1	hangen op	hingen op	ophangen	ophingen
imperative sing.	hang op
imperative plur.1	hangt op
participles	ophangend	opgehangen
1) Archaic.

Derived terms

• hangop
• ophanging

 

Anagrams

• hangen op