orzecznik

Polish

Etymology

From orzekać +‎ -nik.

Pronunciation

• IPA^(key): /ɔˈʐɛt͡ʂ.ɲik/

• Audio

  (file)

• Rhymes: -ɛt͡ʂɲik
• Syllabification: o‧rzecz‧nik

Noun

orzecznik m inan

1. (grammar) predicative (element of the predicate of a sentence which supplements the subject or object by means of the verb)

Declension

Declension of orzecznik

	singular	plural
nominative	orzecznik	orzeczniki
genitive	orzecznika	orzeczników
dative	orzecznikowi	orzecznikom
accusative	orzecznik	orzeczniki
instrumental	orzecznikiem	orzecznikami
locative	orzeczniku	orzecznikach
vocative	orzeczniku	orzeczniki

Further reading

• orzecznik in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
• orzecznik in Polish dictionaries at PWN