pijnigen

Dutch

Etymology

From Middle Dutch pinigen, from Old Dutch pīnigon.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈpɛi̯.nə.ɣə(n)/

• Audio

  (file)

• Hyphenation: pij‧ni‧gen

Verb

pijnigen

1. (transitive) to torment, torture

   Synonyms: folteren, martelen

   De dictator stond erom bekend zijn vijanden te pijnigen. ― The dictator was known to torment his enemies.

   Hij pijnigde zijn geest met constante zorgen. ― He tormented his mind with constant worries.

   De gevangenen werden gepijnigd in de middeleeuwse kerker. ― The prisoners were tortured in the medieval dungeon.

2. (transitive) to hurt, to harm

   Synonym: bezeren

   Waarom zou je iemand willen pijnigen die je liefhebt? ― Why would you want to hurt someone you love?

   Het was niet mijn bedoeling om je te pijnigen. ― I didn't mean to harm you.

   Ze pijnigde haar hand toen ze probeerde het raam te openen. ― She hurt her hand when she tried to open the window.

3. (reflexive) to make a great, painstaking effort

Inflection

Conjugation of pijnigen (weak)
infinitive	pijnigen
past singular	pijnigde
past participle	gepijnigd
infinitive	pijnigen
gerund	pijnigen n
	present tense	past tense
1st person singular	pijnig	pijnigde
2nd person sing. (jij)	pijnigt	pijnigde
2nd person sing. (u)	pijnigt	pijnigde
2nd person sing. (gij)	pijnigt	pijnigde
3rd person singular	pijnigt	pijnigde
plural	pijnigen	pijnigden
subjunctive sing.1	pijnige	pijnigde
subjunctive plur.1	pijnigen	pijnigden
imperative sing.	pijnig
imperative plur.1	pijnigt
participles	pijnigend	gepijnigd
1) Archaic.

Related terms

• pijn

Descendants

• Negerhollands: pien, pienig