regalitas

From Wiktionary, the free dictionary
Jump to navigation Jump to search

Latin[edit]

Etymology[edit]

Classical rēgālis (regal, royal) +‎ -tās (-ty).

Pronunciation[edit]

Noun[edit]

rēgālitās f (genitive rēgālitātis); third declension (Medieval Latin)

  1. royal dignity, royalty, regality
  2. regality, majesty (an honorific title of kings)
    • 1219 November, Raymond and Donato de Pinibus (citizens of La Reole), edited by Walter Waddington Shirley, Royal and Other Historical Letters Illustrative of the Reign of Henry III. from the Originals in the Public Record Office (Rerum Britannicarum Medii Ævi Scriptores, or Chronicles and Memorials of Great Britain and Ireland During the Middle Ages; 27), volumes I: 1216–1235, London: Longman, Green, Longman, and Roberts, published 1862, letter XLV (Royal Letters № 1,043), page 53:
      Noverit ergo vestra excellentia dominum archiepiscopum Auxitanum fuisse quamplurimum gratulatum de literis, quas sibi vestra dignata est regalitas delegare; et cum prius esset curiosus, nunc multo fit curiosior in vestris negotiis pertractandis.
      (please add an English translation of this quotation)

Declension[edit]

Third-declension noun.

Case Singular Plural
Nominative rēgālitās rēgālitātēs
Genitive rēgālitātis rēgālitātum
Dative rēgālitātī rēgālitātibus
Accusative rēgālitātem rēgālitātēs
Ablative rēgālitāte rēgālitātibus
Vocative rēgālitās rēgālitātēs

Derived terms[edit]

Descendants[edit]

Further reading[edit]