słuć

Old Polish

Etymology

Inherited from Proto-Slavic *slùti, from Proto-Indo-European *ḱléwt, from the root *ḱlew- (“to hear”).

Pronunciation

• IPA^(key): (10^th–15^th CE) /sɫut͡ɕ/
• IPA^(key): (15^th CE) /sɫut͡ɕ/

Verb

słuć impf

1. (intransitive) to be called

   Synonyms: słunąć, słynąć, zwać się

   • Nazwał to miasto Bog widzenia, przeto iże [je] to miasto słowie: na tej gorze Pan Bog widzi.

     (please add an English translation of this quotation)

2. (transitive) to call, to name

   Synonyms: dziejać, mienić, nazywać, zwać

   • Dzień ten trojakiem imieniem wezwan. Napirwe ji mienią Epifanija..., wtore zową Teofanija..., trzecie słową Betfanija po grecku od tego, co sie stało na swadźbie.

     (please add an English translation of this quotation)

3. (transitive) to mean (to convey a meaning)

   Synonyms: ważyć, znamionawać

   • Dał im swe pieniądze, każdemu mnę, ktoreż jest greckie słowo..., to słowie imię.

     (please add an English translation of this quotation)

Related terms

adjectives

• sławiętny
• sławny

 

nouns

• sława
• słowo
• słuch

 

verbs

• sławić impf
• słuchać impf
• słuszać impf
• słuszeć impf

 

Further reading

• B. Sieradzka-Baziur, editor (2011–2015), “słuć”, in Słownik pojęciowy języka staropolskiego [Conceptual Dictionary of Old Polish] (in Polish), Kraków: IJP PAN, →ISBN