spicatus
Jump to navigation
Jump to search
Latin[edit]
Etymology[edit]
Perfect passive participle of spīcō (“furnish with spikes”), from spīca.
Pronunciation[edit]
- (Classical) IPA(key): /spiːˈkaː.tus/, [s̠piːˈkäːt̪ʊs̠]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /spiˈka.tus/, [spiˈkäːt̪us]
Participle[edit]
spīcātus (feminine spīcāta, neuter spīcātum); first/second-declension participle
Declension[edit]
First/second-declension adjective.
Number | Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
Nominative | spīcātus | spīcāta | spīcātum | spīcātī | spīcātae | spīcāta | |
Genitive | spīcātī | spīcātae | spīcātī | spīcātōrum | spīcātārum | spīcātōrum | |
Dative | spīcātō | spīcātō | spīcātīs | ||||
Accusative | spīcātum | spīcātam | spīcātum | spīcātōs | spīcātās | spīcāta | |
Ablative | spīcātō | spīcātā | spīcātō | spīcātīs | |||
Vocative | spīcāte | spīcāta | spīcātum | spīcātī | spīcātae | spīcāta |
Derived terms[edit]
References[edit]
- “spicatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- spicatus in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
- spicatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.