surdus

From Wiktionary, the free dictionary
Jump to navigation Jump to search

Latin[edit]

Etymology[edit]

From the Proto-Indo-European *swer- (ringing, whistling). See also Latin susurrus.

Pronunciation[edit]

Adjective[edit]

surdus (feminine surda, neuter surdum); first/second-declension adjective

  1. deaf
  2. inattentive, unresponsive
  3. silent, noiseless, still
  4. indistinct, dull, faint

Declension[edit]

First/second-declension adjective.

Number Singular Plural
Case / Gender Masculine Feminine Neuter Masculine Feminine Neuter
Nominative surdus surda surdum surdī surdae surda
Genitive surdī surdae surdī surdōrum surdārum surdōrum
Dative surdō surdō surdīs
Accusative surdum surdam surdum surdōs surdās surda
Ablative surdō surdā surdō surdīs
Vocative surde surda surdum surdī surdae surda

Derived terms[edit]

Descendants[edit]

References[edit]

  • surdus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • surdus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • surdus in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
  • surdus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.