szepiotać
Jump to navigation
Jump to search
Old Polish[edit]
Etymology[edit]
Inherited from Proto-Slavic *šьpъtati. Doublet of szeptać (“to whisper”).
Pronunciation[edit]
Verb[edit]
szepiotać impf
- (intransitive) to lisp (to incorrectly pronounce sibilants)
- Synonym: szeplunić
- Middle of the 15th century, Rozmyślanie o żywocie Pana Jezusa[1], page 99:
- Y[e]sczye dw lyat ny myal, począl movycz spelna slova vymavyayącz a nycz nye zayąkayącz, yako ynsche dzyeczy pyrvey szepyecza, yedno pol slova wymavyaya (quia solent pueri primo titubando proferre vix dimidia verba detruncando), bo obyczay yest dzyeczynny, yze vątpy[ą]cz yezykyem szeplunya, alyes navykna yezykyem slova movycz
- [J[e]szcze dwu lat ni miał, począł mowić spełna słowa wymawiając a nic nie zająkając, jako insze dzieci pirwej szepiecą, jedno poł słowa wymawiają (quia solent pueri primo titubando proferre vix dimidia verba detruncando), bo obyczaj jest dziecinny, iże wątpi[ą]c językiem szeplunią, ależ nawykną językiem słowa mowić]
Derived terms[edit]
adjective
Related terms[edit]
noun
verb
- szeptać impf
Descendants[edit]
- Polish: (Middle Polish) szepietać
References[edit]
- B. Sieradzka-Baziur, editor (2011–2015), “szepiotać”, in Słownik pojęciowy języka staropolskiego [Conceptual Dictionary of Old Polish] (in Polish), Kraków: IJP PAN, →ISBN
Further reading[edit]
Słownik_etymologiczny_języka_polskiego/szeplenić on the Polish Wikisource.Wikisource pl
