terugwijken

Dutch

Etymology

From terug- +‎ wijken.

Pronunciation

• IPA^(key): /t(ə)ˈrʏxˌʋɛi̯kən/
• Hyphenation: te‧rug‧wij‧ken

• Audio

  (file)

• Rhymes: -ɛi̯kən

Verb

terugwijken

1. (intransitive) to retreat (to move backwards or inward)
   • 1868, F. C. Donders, “Onderzoek van den Cardiograaf”, in Nederlandsch Archief voor Genees- en Natuurkunde, volume 3, Utrecht: W. F. Dannenfelser, page 89:

     [Z]et bij de inademing de borst zich uit, dan wordt de stethoscoop sterker gedrukt, zwakker daarentegen, wanneer ze bij het inademen terugtrekt.

     If the chest bursts outward, then the stethoscope is pressed harder, but softer, if it burst inward when breathing in.

   • 2003, A. Makine, translated by J. Versteeg, De aarde en de hemel van Jacques Dorme‎^[1], Breda: De Geus, →ISBN:

     Een doodlopende straat waarvan het eind terugwijkt naarmate je verder loopt.

     A blind alley whose end moves back the further you walk.

Inflection

Conjugation of terugwijken (strong class 1, separable)
infinitive	terugwijken
past singular	week terug
past participle	teruggeweken
infinitive	terugwijken
gerund	terugwijken n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	wijk terug	week terug	terugwijk	terugweek
2nd person sing. (jij)	wijkt terug	week terug	terugwijkt	terugweek
2nd person sing. (u)	wijkt terug	week terug	terugwijkt	terugweek
2nd person sing. (gij)	wijkt terug	weekt terug	terugwijkt	terugweekt
3rd person singular	wijkt terug	week terug	terugwijkt	terugweek
plural	wijken terug	weken terug	terugwijken	terugweken
subjunctive sing.1	wijke terug	weke terug	terugwijke	terugweke
subjunctive plur.1	wijken terug	weken terug	terugwijken	terugweken
imperative sing.	wijk terug
imperative plur.1	wijkt terug
participles	terugwijkend	teruggeweken
1) Archaic.