toegeven

Dutch

Etymology

From toe (“towards”) +‎ geven (“to give”).

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈtuˌɣeː.və(n)/

• audio

  (file)

• Hyphenation: toe‧ge‧ven

Verb

toegeven

1. to admit

   Ik moet toegeven dat je gelijk hebt. ― I have to admit that you're right.

   Ze wilde niet toegeven dat ze een fout had gemaakt. ― She didn't want to admit that she made a mistake.

   Hij gaf toe te snel te hebben gereden. ― He admitted to driving too fast.

2. to concede

   De partij moest toegeven na felle onderhandelingen. ― The party had to concede after fierce negotiations.

   Hij wilde niet toegeven op dat punt. ― He didn't want to concede on that point.

   Ondanks hun sterke inspanningen, moesten ze toegeven dat het andere team beter was. ― Despite their strong efforts, they had to concede that the other team was better.

Inflection

Inflection of toegeven (strong class 5, separable)
infinitive	toegeven
past singular	gaf toe
past participle	toegegeven
infinitive	toegeven
gerund	toegeven n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	geef toe	gaf toe	toegeef	toegaf
2nd person sing. (jij)	geeft toe	gaf toe	toegeeft	toegaf
2nd person sing. (u)	geeft toe	gaf toe	toegeeft	toegaf
2nd person sing. (gij)	geeft toe	gaaft toe	toegeeft	toegaaft
3rd person singular	geeft toe	gaf toe	toegeeft	toegaf
plural	geven toe	gaven toe	toegeven	toegaven
subjunctive sing.1	geve toe	gave toe	toegeve	toegave
subjunctive plur.1	geven toe	gaven toe	toegeven	toegaven
imperative sing.	geef toe
imperative plur.1	geeft toe
participles	toegevend	toegegeven
1) Archaic.

Descendants

• Afrikaans: toegee
• Negerhollands: gie toe

Anagrams

• geven toe