uithollen

Dutch

Etymology

From uit (“out”) +‎ hollen (“to hollow”).

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈœy̯tˌɦɔ.lə(n)/

• Audio

  (file)

• Hyphenation: uit‧hol‧len

Verb

uithollen

1. (transitive) to hollow out

Inflection

Conjugation of uithollen (weak, separable)
infinitive	uithollen
past singular	holde uit
past participle	uitgehold
infinitive	uithollen
gerund	uithollen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	hol uit	holde uit	uithol	uitholde
2nd person sing. (jij)	holt uit	holde uit	uitholt	uitholde
2nd person sing. (u)	holt uit	holde uit	uitholt	uitholde
2nd person sing. (gij)	holt uit	holde uit	uitholt	uitholde
3rd person singular	holt uit	holde uit	uitholt	uitholde
plural	hollen uit	holden uit	uithollen	uitholden
subjunctive sing.1	holle uit	holde uit	uitholle	uitholde
subjunctive plur.1	hollen uit	holden uit	uithollen	uitholden
imperative sing.	hol uit
imperative plur.1	holt uit
participles	uithollend	uitgehold
1) Archaic.

Related terms

• hol

Descendants

• Afrikaans: uithol