uitmunten

Dutch

Etymology

From uit- +‎ munten (“to protrude”), an obsolete verb of unclear origin (possibly from French monter). First attested in the 17th century.

Pronunciation

• Audio

  (file)

Verb

uitmunten

1. to excel

   Synonyms: uitblinken, excelleren

Usage notes

• Rarely encountered in any form other than the present participle uitmuntend, although other verbal forms do occur.

Inflection

Inflection of uitmunten (weak, separable)
infinitive	uitmunten
past singular	muntte uit
past participle	uitgemunt
infinitive	uitmunten
gerund	uitmunten n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	munt uit	muntte uit	uitmunt	uitmuntte
2nd person sing. (jij)	munt uit	muntte uit	uitmunt	uitmuntte
2nd person sing. (u)	munt uit	muntte uit	uitmunt	uitmuntte
2nd person sing. (gij)	munt uit	muntte uit	uitmunt	uitmuntte
3rd person singular	munt uit	muntte uit	uitmunt	uitmuntte
plural	munten uit	muntten uit	uitmunten	uitmuntten
subjunctive sing.1	munte uit	muntte uit	uitmunte	uitmuntte
subjunctive plur.1	munten uit	muntten uit	uitmunten	uitmuntten
imperative sing.	munt uit
imperative plur.1	munt uit
participles	uitmuntend	uitgemunt
1) Archaic.

Derived terms

• uitmuntend