vinctor
Jump to navigation
Jump to search
Latin[edit]
Etymology[edit]
From vinciō (“bind, fetter, tie”).
Pronunciation[edit]
- (Classical) IPA(key): /ˈu̯iːnk.tor/, [ˈu̯iːŋkt̪ɔr]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /ˈvink.tor/, [ˈviŋkt̪or]
Noun[edit]
vīnctor m (genitive vīnctōris); third declension
Declension[edit]
Third-declension noun.
Case | Singular | Plural |
---|---|---|
Nominative | vīnctor | vīnctōrēs |
Genitive | vīnctōris | vīnctōrum |
Dative | vīnctōrī | vīnctōribus |
Accusative | vīnctōrem | vīnctōrēs |
Ablative | vīnctōre | vīnctōribus |
Vocative | vīnctor | vīnctōrēs |
Related terms[edit]
References[edit]
- “vinctor”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- vinctor in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.