virtut
Jump to navigation
Jump to search
See also: virtût
Catalan[edit]
Etymology[edit]
Probably a semi-learned borrowing from Latin virtūtem. Cognate with Occitan vertut.
Pronunciation[edit]
Noun[edit]
virtut f (plural virtuts)
Related terms[edit]
Further reading[edit]
- “virtut” in Diccionari de la llengua catalana, segona edició, Institut d’Estudis Catalans.
- “virtut”, in Gran Diccionari de la Llengua Catalana, Grup Enciclopèdia Catalana, 2024
- “virtut” in Diccionari normatiu valencià, Acadèmia Valenciana de la Llengua.
- “virtut” in Diccionari català-valencià-balear, Antoni Maria Alcover and Francesc de Borja Moll, 1962.