weergeven

Dutch

Etymology

From weer (“back”) +‎ geven (“give”).

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈʋeːrˌɣeːvə(n)/

• Audio

  (file)

Verb

weergeven

1. to give back
2. to render, interpret
3. to display, to reproduce

Inflection

Conjugation of weergeven (strong class 5, separable)
infinitive	weergeven
past singular	gaf weer
past participle	weergegeven
infinitive	weergeven
gerund	weergeven n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	geef weer	gaf weer	weergeef	weergaf
2nd person sing. (jij)	geeft weer	gaf weer	weergeeft	weergaf
2nd person sing. (u)	geeft weer	gaf weer	weergeeft	weergaf
2nd person sing. (gij)	geeft weer	gaaft weer	weergeeft	weergaaft
3rd person singular	geeft weer	gaf weer	weergeeft	weergaf
plural	geven weer	gaven weer	weergeven	weergaven
subjunctive sing.1	geve weer	gave weer	weergeve	weergave
subjunctive plur.1	geven weer	gaven weer	weergeven	weergaven
imperative sing.	geef weer
imperative plur.1	geeft weer
participles	weergevend	weergegeven
1) Archaic.

Derived terms

• weergave

Descendants

• Afrikaans: weergee

Anagrams

• geven weer