wielić

Old Polish

Etymology

Inherited from Proto-Slavic *velě̀ti.

Pronunciation

• IPA^(key): (10^th–15^th CE) /vjɛlʲit͡ɕ/
• IPA^(key): (15^th CE) /vjɛlʲit͡ɕ/

Verb

wielić impf (perfective powielić)

1. to command, to order

   Synonym: przykazować

   • End of the 15th century, Dekalog - Dziesięcioro przykazań bożych - Decem praecepta Dei, volume III, number 4:

     Pamatay, thocz tobe wela, by cz[y]czyl swatha nedzela

     [Pamiętaj, toć tobie wielę, by czcił świętą niedzielę]

2. (attested in Lesser Poland) Corruption of wieliczyć or wielbić.
   • 1939 [end of the 14th century], Ryszard Ganszyniec, Witold Taszycki, Stefan Kubica, Ludwik Bernacki, editors, Psałterz florjański łacińsko-polsko-niemiecki [Sankt Florian Psalter]‎^[1], Krakow: Zakład Narodowy imienia Ossolińskich, z zasiłkiem Sejmu Śląskiego [The Ossoliński National Institute: with the benefit of the Silesian Parliament], pages 68, 35:

     Welicz gi bødø (magnificabo, Puł: wyelbycz gy będę) w chwale

     [Wielić ji będę (magnificabo) w chwale]

Related terms

verb

• wolić

 

noun

• wola

 

References

• B. Sieradzka-Baziur, editor (2011–2015), “wielić”, in Słownik pojęciowy języka staropolskiego [Conceptual Dictionary of Old Polish] (in Polish), Kraków: IJP PAN, →ISBN