ékeim
Jump to navigation
Jump to search
Hungarian[edit]
Etymology[edit]
ék + -eim (possessive suffix)
Pronunciation[edit]
Noun[edit]
ékeim
- first-person singular multiple-possession possessive of ék
Declension[edit]
| Inflection (stem in -e-, front unrounded harmony) | ||
|---|---|---|
| singular | plural | |
| nominative | — | ékeim |
| accusative | — | ékeimet |
| dative | — | ékeimnek |
| instrumental | — | ékeimmel |
| causal-final | — | ékeimért |
| translative | — | ékeimmé |
| terminative | — | ékeimig |
| essive-formal | — | ékeimként |
| essive-modal | — | ékeimül |
| inessive | — | ékeimben |
| superessive | — | ékeimen |
| adessive | — | ékeimnél |
| illative | — | ékeimbe |
| sublative | — | ékeimre |
| allative | — | ékeimhez |
| elative | — | ékeimből |
| delative | — | ékeimről |
| ablative | — | ékeimtől |
| non-attributive possessive - singular |
— | ékeimé |
| non-attributive possessive - plural |
— | ékeiméi |