örvænta

Icelandic

Etymology

From ör- +‎ vænta.

Verb

örvænta (weak verb, third-person singular past indicative örvænti, supine örvænt)

1. to despair

Conjugation

örvænta — active voice (germynd)

infinitive (nafnháttur)		að örvænta
supine (sagnbót)		örvænt
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		örvæntandi
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég örvænti	við örvæntum	present (nútíð)	ég örvænti	við örvæntum
	þú örvæntir	þið örvæntið		þú örvæntir	þið örvæntið
	hann, hún, það örvæntir	þeir, þær, þau örvænta		hann, hún, það örvænti	þeir, þær, þau örvænti
past (þátíð)	ég örvænti	við örvæntum	past (þátíð)	ég örvænti	við örvæntum
	þú örvæntir	þið örvæntuð		þú örvæntir	þið örvæntuð
	hann, hún, það örvænti	þeir, þær, þau örvæntu		hann, hún, það örvænti	þeir, þær, þau örvæntu
imperative (boðháttur)	örvænt (þú)	örvæntið (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	örvæntu	örvæntiði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

Synonyms

• örvilnast

Derived terms

• örvænting