Δείναρχος

Ancient Greek

Etymology

δεινός (deinós, “terrible; mighty, powerful”) +‎ ἀρχός (arkhós, “ruler”)

Pronunciation

 

• IPA^(key): /děː.nar.kʰos/ → /ˈði.nar.xos/ → /ˈði.nar.xos/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /děː.nar.kʰos/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ˈdi.nar.kʰos/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ˈði.nar.xos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ˈði.nar.xos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ˈði.nar.xos/

Proper noun

Δείναρχος • (Deínarkhos) m (genitive Δεινάρχου); second declension

1. a male given name, equivalent to English Dinarchus

Declension

Second declension of ὁ Δείναρχος; τοῦ Δεινάρχου (Attic)

Case / #	Singular
Nominative	ὁ Δείναρχος ho Deínarkhos
Genitive	τοῦ Δεινάρχου toû Deinárkhou
Dative	τῷ Δεινάρχῳ tôi Deinárkhōi
Accusative	τὸν Δείναρχον tòn Deínarkhon
Vocative	Δείναρχε Deínarkhe
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

References

• Δείναρχος in the Diccionario Griego–Español en línea (2006–2024)