μερμηρίζω

Ancient Greek

Etymology

From μέρμηρα (mérmēra, “care, trouble”) +‎ -ίζω (-ízō).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /mer.mɛː.ríz.dɔː/ → /mer.miˈri.zo/ → /mer.miˈri.zo/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /mer.mɛː.ríz.dɔː/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /mer.me̝ˈri.zo/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /mer.miˈri.zo/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /mer.miˈri.zo/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /mer.miˈri.zo/

Verb

μερμηρίζω • (mermērízō) (Epic)

1. to ponder, wonder, reflect
2. to think over
3. to imagine

Conjugation

   Present: μερμηρῐ́ζω, μερμηρῐ́ζομαι (Epic)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	μερμηρῐ́ζω	μερμηρῐ́ζεις	μερμηρῐ́ζει	μερμηρῐ́ζετον	μερμηρῐ́ζετον	μερμηρῐ́ζομεν	μερμηρῐ́ζετε	μερμηρῐ́ζουσῐ(ν)
	subjunctive	μερμηρῐ́ζω, μερμηρῐ́ζωμῐ	μερμηρῐ́ζῃς, μερμηρῐ́ζῃσθᾰ	μερμηρῐ́ζῃ, μερμηρῐ́ζῃσῐ	μερμηρῐ́ζητον	μερμηρῐ́ζητον	μερμηρῐ́ζωμεν	μερμηρῐ́ζητε	μερμηρῐ́ζωσῐ(ν)
	optative	μερμηρῐ́ζοιμῐ	μερμηρῐ́ζοισ(θᾰ)	μερμηρῐ́ζοι	μερμηρῐ́ζοιτον	μερμηρῐζοίτην	μερμηρῐ́ζοιμεν	μερμηρῐ́ζοιτε	μερμηρῐ́ζοιεν
	imperative		μερμήρῐζε	μερμηρῐζέτω	μερμηρῐ́ζετον	μερμηρῐζέτων		μερμηρῐ́ζετε	μερμηρῐζόντων
middle/ passive	indicative	μερμηρῐ́ζομαι	μερμηρῐ́ζεαι	μερμηρῐ́ζεται	μερμηρῐ́ζεσθον	μερμηρῐ́ζεσθον	μερμηρῐζόμε(σ)θᾰ	μερμηρῐ́ζεσθε	μερμηρῐ́ζονται
	subjunctive	μερμηρῐ́ζωμαι	μερμηρῐ́ζηαι	μερμηρῐ́ζηται	μερμηρῐ́ζησθον	μερμηρῐ́ζησθον	μερμηρῐζώμε(σ)θᾰ	μερμηρῐ́ζησθε	μερμηρῐ́ζωνται
	optative	μερμηρῐζοίμην	μερμηρῐ́ζοιο	μερμηρῐ́ζοιτο	μερμηρῐ́ζοισθον	μερμηρῐζοίσθην	μερμηρῐζοίμε(σ)θᾰ	μερμηρῐ́ζοισθε	μερμηρῐζοίᾰτο
	imperative		μερμηρῐ́ζεο	μερμηρῐζέσθω	μερμηρῐ́ζεσθον	μερμηρῐζέσθων		μερμηρῐ́ζεσθε	μερμηρῐζέσθων
		active				middle/passive
infinitive		μερμηρῐ́ζειν/μερμηρῐζέμεν(αι)/μερμηρῐ́ζμεν(αι)				μερμηρῐ́ζεσθαι
participle	m	μερμηρῐ́ζων				μερμηρῐζόμενος
	f	μερμηρῐ́ζουσᾰ				μερμηρῐζομένη
	n	μερμηρῐ́ζον				μερμηρῐζόμενον
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Aorist: μερμήρῐξᾰ, μερμηρῐξᾰ́μην (Epic)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	μερμήρῐξᾰ	μερμήρῐξᾰς	μερμήρῐξε(ν)	μερμηρῐ́ξᾰτον	μερμηρῐξᾰ́την	μερμηρῐ́ξᾰμεν	μερμηρῐ́ξᾰτε	μερμήρῐξᾰν
	subjunctive	μερμηρῐ́ξω, μερμηρῐ́ξωμῐ	μερμηρῐ́ξῃς, μερμηρῐ́ξῃσθᾰ	μερμηρῐ́ξῃ, μερμηρῐ́ξῃσῐ	μερμηρῐ́ξητον	μερμηρῐ́ξητον	μερμηρῐ́ξωμεν	μερμηρῐ́ξητε	μερμηρῐ́ξωσῐ(ν)
	optative	μερμηρῐ́ξαιμῐ	μερμηρῐ́ξαις, μερμηρῐ́ξαισθᾰ, μερμηρῐ́ξειᾰς	μερμηρῐ́ξειε(ν), μερμηρῐ́ξαι	μερμηρῐξεῖτον	μερμηρῐξείτην	μερμηρῐξεῖμεν	μερμηρῐξεῖτε	μερμηρῐξεῖεν
	imperative		μερμήρῐξον	μερμηρῐξᾰ́τω	μερμηρῐ́ξᾰτον	μερμηρῐξᾰ́των		μερμηρῐ́ξᾰτε	μερμηρῐξᾰ́ντων
middle	indicative	μερμηρῐξᾰ́μην	μερμηρῐ́ξᾰο	μερμηρῐ́ξᾰτο	μερμηρῐ́ξᾰσθον	μερμηρῐξᾰ́σθην	μερμηρῐξᾰ́με(σ)θᾰ	μερμηρῐ́ξᾰσθε	μερμηρῐ́ξᾰντο
	subjunctive	μερμηρῐ́ξωμαι	μερμηρῐ́ξηαι	μερμηρῐ́ξηται	μερμηρῐ́ξησθον	μερμηρῐ́ξησθον	μερμηρῐξώμε(σ)θᾰ	μερμηρῐ́ξησθε	μερμηρῐ́ξωνται
	optative	μερμηρῐξαίμην	μερμηρῐ́ξαιο	μερμηρῐ́ξαιτο	μερμηρῐ́ξαισθον	μερμηρῐξαίσθην	μερμηρῐξαίμε(σ)θᾰ	μερμηρῐ́ξαισθε	μερμηρῐξαίᾰτο
	imperative		μερμήρῐξαι	μερμηρῐξᾰ́σθω	μερμηρῐ́ξᾰσθον	μερμηρῐξᾰ́σθων		μερμηρῐ́ξᾰσθε	μερμηρῐξᾰ́σθων
		active			middle
infinitive		μερμηρῐ́ξαι/μερμηρῐξᾰ́μεν/μερμηρῐξᾰμέναι			μερμηρῐ́ξᾰσθαι
participle	m	μερμηρῐ́ξᾱς			μερμηρῐξᾰ́μενος
	f	μερμηρῐ́ξᾱσᾰ			μερμηρῐξᾰμένη
	n	μερμηρῐ́ξᾰν			μερμηρῐξᾰ́μενον
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Further reading

• “μερμηρίζω”, in Autenrieth, Georg (1891) A Homeric Dictionary for Schools and Colleges, New York: Harper and Brothers
• μερμηρίζω in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
• μερμηρίζω in Cunliffe, Richard J. (1924) A Lexicon of the Homeric Dialect: Expanded Edition, Norman: University of Oklahoma Press, published 1963
• “μερμηρίζω”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press