παρακείμενον

See also: παρακειμένων and παρακείμενο

Ancient Greek

Pronunciation

 

• IPA^(key): /pa.ra.kěː.me.non/ → /pa.raˈci.me.non/ → /pa.raˈci.me.non/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /pa.ra.kěː.me.non/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /pa.raˈki.me.non/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /pa.raˈci.me.non/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /pa.raˈci.me.non/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /pa.raˈci.me.non/

Noun

πᾰρᾰκείμενον • (parakeímenon) m

1. accusative singular of πᾰρᾰκείμενος (parakeímenos)

Participle

πᾰρᾰκείμενον • (parakeímenon)

1. inflection of πᾰρᾰκείμενος (parakeímenos):
   1. accusative singular masculine
   2. nominative/accusative/vocative singular neuter