παρακειμένοιν

See also: παρακειμένοις

Ancient Greek

Pronunciation

 

• IPA^(key): /pa.ra.keː.mé.noi̯n/ → /pa.ra.ciˈme.nyn/ → /pa.ra.ciˈme.nin/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /pa.ra.keː.mé.noi̯n/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /pa.ra.kiˈme.nyn/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /pa.ra.ciˈme.nyn/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /pa.ra.ciˈme.nyn/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /pa.ra.ciˈme.nin/

Noun

πᾰρᾰκειμένοιν • (parakeiménoin) m

1. genitive/dative dual of πᾰρᾰκείμενος (parakeímenos)

Participle

πᾰρᾰκειμένοιν • (parakeiménoin)

1. genitive/dative dual masculine/neuter of πᾰρᾰκείμενος (parakeímenos)