φονοκτόνος

Ancient Greek

Etymology

From φόνος (phónos, “murder”) +‎ κτείνω (kteínō, “to kill”) +‎ -ος (-os).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /pʰo.nok.tó.nos/ → /ɸo.nokˈto.nos/ → /fo.nokˈto.nos/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /pʰo.nok.tó.nos/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /pʰo.nokˈto.nos/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ɸo.nokˈto.nos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /fo.nokˈto.nos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /fo.nokˈto.nos/

Adjective

φονοκτόνος • (phonoktónos) m or f (neuter φονοκτόνον); second declension

1. murdering, slaughtering

Declension

Second declension of φονοκτόνος; φονοκτόνον (Attic)

Number		Singular			Dual			Plural
Case/Gender		Masculine / Feminine	Neuter		Masculine / Feminine	Neuter		Masculine / Feminine	Neuter
Nominative		φονοκτόνος phonoktónos	φονοκτόνον phonoktónon		φονοκτόνω phonoktónō	φονοκτόνω phonoktónō		φονοκτόνοι phonoktónoi	φονοκτόνᾰ phonoktóna
Genitive		φονοκτόνου phonoktónou	φονοκτόνου phonoktónou		φονοκτόνοιν phonoktónoin	φονοκτόνοιν phonoktónoin		φονοκτόνων phonoktónōn	φονοκτόνων phonoktónōn
Dative		φονοκτόνῳ phonoktónōi	φονοκτόνῳ phonoktónōi		φονοκτόνοιν phonoktónoin	φονοκτόνοιν phonoktónoin		φονοκτόνοις phonoktónois	φονοκτόνοις phonoktónois
Accusative		φονοκτόνον phonoktónon	φονοκτόνον phonoktónon		φονοκτόνω phonoktónō	φονοκτόνω phonoktónō		φονοκτόνους phonoktónous	φονοκτόνᾰ phonoktóna
Vocative		φονοκτόνε phonoktóne	φονοκτόνον phonoktónon		φονοκτόνω phonoktónō	φονοκτόνω phonoktónō		φονοκτόνοι phonoktónoi	φονοκτόνᾰ phonoktóna
Derived forms		Adverb			Comparative			Superlative
		φονοκτόνως phonoktónōs			φονοκτονώτερος phonoktonṓteros			φονοκτονώτᾰτος phonoktonṓtatos
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Further reading

• “φονοκτόνος”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• φονοκτόνος in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette