ابیل

From Wiktionary, the free dictionary
Jump to navigation Jump to search

Ottoman Turkish[edit]

Etymology[edit]

Borrowed from Arabic أَبِيل (ʔabīl, old man; monk), from Classical Syriac ܐܒܝܠܐ (ʾăḇīlā, mourner; penitent, monk), whence also Armenian աբեղա (abeġa).

Noun[edit]

ابیل (ebil)

  1. (Christianity) monk, a male member of a monastic order who has devoted his life for religious service
    Synonyms: راهب (rahib), كشیش (keşiş)

Related terms[edit]

  • ایبل (eybel, Christian priest or monk)

Further reading[edit]

  • Meninski, Franciszek à Mesgnien (1687) “Monachus”, in Complementum thesauri linguarum orientalium, seu onomasticum latino-turcico-arabico-persicum, simul idem index verborum lexici turcico-arabico-persici, quod latinâ, germanicâ, aliarumque linguarum adjectâ nomenclatione nuper in lucem editum[1], Vienna, column 1073
  • Redhouse, James W. (1890) “ابیل”, in A Turkish and English Lexicon[2], Constantinople: A. H. Boyajian, page 16