ابیل
Jump to navigation
Jump to search
Ottoman Turkish[edit]
Etymology[edit]
Borrowed from Arabic أَبِيل (ʔabīl, “old man; monk”), from Classical Syriac ܐܒܝܠܐ (ʾăḇīlā, “mourner; penitent, monk”), whence also Armenian աբեղա (abeġa).
Noun[edit]
ابیل • (ebil)
- (Christianity) monk, a male member of a monastic order who has devoted his life for religious service
Related terms[edit]
- ایبل (eybel, “Christian priest or monk”)
Further reading[edit]
- Meninski, Franciszek à Mesgnien (1687) “Monachus”, in Complementum thesauri linguarum orientalium, seu onomasticum latino-turcico-arabico-persicum, simul idem index verborum lexici turcico-arabico-persici, quod latinâ, germanicâ, aliarumque linguarum adjectâ nomenclatione nuper in lucem editum[1], Vienna, column 1073
- Redhouse, James W. (1890) “ابیل”, in A Turkish and English Lexicon[2], Constantinople: A. H. Boyajian, page 16