یابان
Jump to navigation
Jump to search
Ottoman Turkish[edit]
Alternative forms[edit]
- یبن (yaban)
Etymology[edit]
Borrowed from Persian یابان (yâbân).
Noun[edit]
یابان • (yaban)
- wilderness, uncultivated and unsettled land
- world of strangers, beyond one's own social circle
Derived terms[edit]
- یابان آریسی (yaban arısı, “wasp”)
- یابان اشكی (yaban eşeği, “onager”)
- یابان طاوغی (yaban tavuğu, “hazel grouse”)
- یابان طوڭوزی (yaban doñuzu, “wild boar”)
- یابان یولافی (yaban yulafı, “wild oats”)
- یابانجی (yabancı, “stranger”)
- یابانی (yabani, “untamed, uncultivated”)
Descendants[edit]
Further reading[edit]
- Çağbayır, Yaşar (2007) “yaban”, in Ötüken Türkçe Sözlük (in Turkish), volume 1, Istanbul: Ötüken Neşriyat, page 5144
- Hindoglu, Artin (1838) “یبان”, in Hazine-i lûgat ou dictionnaire abrégé turc-français[1], Vienna: F. Beck, page 504a
- Kélékian, Diran (1911) “یابان”, in Dictionnaire turc-français[2], Constantinople: Mihran, page 1347
- Meninski, Franciszek à Mesgnien (1680) “یابان”, in Thesaurus linguarum orientalium, Turcicae, Arabicae, Persicae, praecipuas earum opes à Turcis peculiariter usurpatas continens, nimirum Lexicon Turkico-Arabico-Persicum[3], Vienna, column 5530
- Nişanyan, Sevan (2002–) “yaban”, in Nişanyan Sözlük
- Redhouse, James W. (1890) “یابان”, in A Turkish and English Lexicon[4], Constantinople: A. H. Boyajian, page 2178