ἀποδύς

Ancient Greek

Pronunciation

 

• IPA^(key): /a.po.dy̌ːs/ → /a.poˈðys/ → /a.poˈðis/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /a.po.dy̌ːs/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /a.poˈdys/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /a.poˈðys/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /a.poˈðys/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /a.poˈðis/

Participle

ἀποδῡ́ς • (apodū́s) m (feminine ἀποδῦσᾰ, neuter ἀποδύν); first/third declension

1. aorist active participle of ἀποδύω (apodúō)

Declension

First and third declension of ἀποδῡ́ς; ἀποδῦσᾰ; ἀποδῠ́ν (Attic)

Number		Singular				Dual				Plural
Case/Gender		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter
Nominative		ἀποδῡ́ς apodū́s	ἀποδῦσᾰ apodûsa	ἀποδῠ́ν apodún		ἀποδῠ́ντε apodúnte	ἀποδῡ́σᾱ apodū́sā	ἀποδῠ́ντε apodúnte		ἀποδῠ́ντες apodúntes	ἀποδῦσαι apodûsai	ἀποδῠ́ντᾰ apodúnta
Genitive		ἀποδῠ́ντος apodúntos	ἀποδῡ́σης apodū́sēs	ἀποδῠ́ντος apodúntos		ἀποδῠ́ντοιν apodúntoin	ἀποδῡ́σαιν apodū́sain	ἀποδῠ́ντοιν apodúntoin		ἀποδῠ́ντων apodúntōn	ἀποδῡσῶν apodūsôn	ἀποδῠ́ντων apodúntōn
Dative		ἀποδῠ́ντῐ apodúnti	ἀποδῡ́σῃ apodū́sēi	ἀποδῠ́ντῐ apodúnti		ἀποδῠ́ντοιν apodúntoin	ἀποδῡ́σαιν apodū́sain	ἀποδῠ́ντοιν apodúntoin		ἀποδῦσῐ / ἀποδῦσῐν apodûsi(n)	ἀποδῡ́σαις apodū́sais	ἀποδῦσῐ / ἀποδῦσῐν apodûsi(n)
Accusative		ἀποδῠ́ντᾰ apodúnta	ἀποδῦσᾰν apodûsan	ἀποδῠ́ν apodún		ἀποδῠ́ντε apodúnte	ἀποδῡ́σᾱ apodū́sā	ἀποδῠ́ντε apodúnte		ἀποδῠ́ντᾰς apodúntas	ἀποδῡ́σᾱς apodū́sās	ἀποδῠ́ντᾰ apodúnta
Vocative		ἀποδῡ́ς apodū́s	ἀποδῦσᾰ apodûsa	ἀποδῠ́ν apodún		ἀποδῠ́ντε apodúnte	ἀποδῡ́σᾱ apodū́sā	ἀποδῠ́ντε apodúnte		ἀποδῠ́ντες apodúntes	ἀποδῦσαι apodûsai	ἀποδῠ́ντᾰ apodúnta
Derived forms		Adverb				Comparative				Superlative
		ἀποδῠ́ντως apodúntōs				—				—
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.