ὀλλύμενος

Ancient Greek

Pronunciation

 

• IPA^(key): /ol.ly̌ː.me.nos/ → /olˈly.me.nos/ → /oˈli.me.nos/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /ol.ly̌ː.me.nos/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /olˈly.me.nos/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /olˈly.me.nos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /olˈly.me.nos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /oˈli.me.nos/

Participle

ὀλλῡ́μενος • (ollū́menos) m (feminine ὀλλῡμένη, neuter ὀλλῡ́μενον); first/second declension

1. present mediopassive participle of ὄλλῡμι (óllūmi)

Declension

First and second declension of ὀλλῡ́μενος; ὀλλῡμένη; ὀλλῡ́μενον (Attic)

Number		Singular				Dual				Plural
Case/Gender		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter
Nominative		ὀλλῡ́μενος ollū́menos	ὀλλῡμένη ollūménē	ὀλλῡ́μενον ollū́menon		ὀλλῡμένω ollūménō	ὀλλῡμένᾱ ollūménā	ὀλλῡμένω ollūménō		ὀλλῡ́μενοι ollū́menoi	ὀλλῡ́μεναι ollū́menai	ὀλλῡ́μενᾰ ollū́mena
Genitive		ὀλλῡμένου ollūménou	ὀλλῡμένης ollūménēs	ὀλλῡμένου ollūménou		ὀλλῡμένοιν ollūménoin	ὀλλῡμέναιν ollūménain	ὀλλῡμένοιν ollūménoin		ὀλλῡμένων ollūménōn	ὀλλῡμένων ollūménōn	ὀλλῡμένων ollūménōn
Dative		ὀλλῡμένῳ ollūménōi	ὀλλῡμένῃ ollūménēi	ὀλλῡμένῳ ollūménōi		ὀλλῡμένοιν ollūménoin	ὀλλῡμέναιν ollūménain	ὀλλῡμένοιν ollūménoin		ὀλλῡμένοις ollūménois	ὀλλῡμέναις ollūménais	ὀλλῡμένοις ollūménois
Accusative		ὀλλῡ́μενον ollū́menon	ὀλλῡμένην ollūménēn	ὀλλῡ́μενον ollū́menon		ὀλλῡμένω ollūménō	ὀλλῡμένᾱ ollūménā	ὀλλῡμένω ollūménō		ὀλλῡμένους ollūménous	ὀλλῡμένᾱς ollūménās	ὀλλῡ́μενᾰ ollū́mena
Vocative		ὀλλῡ́μενε ollū́mene	ὀλλῡμένη ollūménē	ὀλλῡ́μενον ollū́menon		ὀλλῡμένω ollūménō	ὀλλῡμένᾱ ollūménā	ὀλλῡμένω ollūménō		ὀλλῡ́μενοι ollū́menoi	ὀλλῡ́μεναι ollū́menai	ὀλλῡ́μενᾰ ollū́mena
Derived forms		Adverb				Comparative				Superlative
		ὀλλῡμένως ollūménōs				ὀλλῡμενώτερος ollūmenṓteros				ὀλλῡμενώτᾰτος ollūmenṓtatos
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.