causidicus

From Wiktionary, the free dictionary
Jump to navigation Jump to search

Latin[edit]

Etymology[edit]

causa +‎ -dicus.

Pronunciation[edit]

Noun[edit]

causidicus m (genitive causidicī); second declension

  1. lawyer, attorney
    • 106 BCE – 43 BCE, Cicero, de oratore 1.202:
      Nōn enim causidicum nescioquem neque clāmātōrem aut rabulam hōc sermōne nostrō conquīrimus, sed eum virum, quī [...] sit ejus artis antistes [...]
    • 86 CE – 103 CE, Martial, Epigrammata 5.33:
      Carpere causidicus fertur mea carmina: quī sit
      nesciō; sī scierō, vae tibi, causidice.

Declension[edit]

Second-declension noun.

Case Singular Plural
Nominative causidicus causidicī
Genitive causidicī causidicōrum
Dative causidicō causidicīs
Accusative causidicum causidicōs
Ablative causidicō causidicīs
Vocative causidice causidicī