certatus
Jump to navigation
Jump to search
Latin[edit]
Etymology[edit]
Perfect passive participle of certō and perfect active participle of certor.
Participle[edit]
certātus (feminine certāta, neuter certātum, adverb certātim); first/second-declension participle
Declension[edit]
First/second-declension adjective.
Number | Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
Nominative | certātus | certāta | certātum | certātī | certātae | certāta | |
Genitive | certātī | certātae | certātī | certātōrum | certātārum | certātōrum | |
Dative | certātō | certātō | certātīs | ||||
Accusative | certātum | certātam | certātum | certātōs | certātās | certāta | |
Ablative | certātō | certātā | certātō | certātīs | |||
Vocative | certāte | certāta | certātum | certātī | certātae | certāta |
Noun[edit]
certatus m (genitive certatūs); fourth declension
Declension[edit]
Fourth-declension noun.
Case | Singular | Plural |
---|---|---|
Nominative | certatus | certatūs |
Genitive | certatūs | certatuum |
Dative | certatuī | certatibus |
Accusative | certatum | certatūs |
Ablative | certatū | certatibus |
Vocative | certatus | certatūs |
References[edit]
- “certatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- certatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- Online Latin dictionary, Olivetti