dediticius

From Wiktionary, the free dictionary
Jump to navigation Jump to search

Latin[edit]

Etymology[edit]

From dēditus +‎ -īcius.

Pronunciation[edit]

Adjective[edit]

dēditīcius (feminine dēditīcia, neuter dēditīcium); first/second-declension adjective

  1. surrendered
  2. capitulated

Declension[edit]

First/second-declension adjective.

Number Singular Plural
Case / Gender Masculine Feminine Neuter Masculine Feminine Neuter
Nominative dēditīcius dēditīcia dēditīcium dēditīciī dēditīciae dēditīcia
Genitive dēditīciī dēditīciae dēditīciī dēditīciōrum dēditīciārum dēditīciōrum
Dative dēditīciō dēditīciō dēditīciīs
Accusative dēditīcium dēditīciam dēditīcium dēditīciōs dēditīciās dēditīcia
Ablative dēditīciō dēditīciā dēditīciō dēditīciīs
Vocative dēditīcie dēditīcia dēditīcium dēditīciī dēditīciae dēditīcia

Noun[edit]

dēditīcius m (genitive dēditīciī or dēditīcī); second declension

  1. prisoner of war
  2. captive (who has surrendered)

Declension[edit]

Second-declension noun.

Case Singular Plural
Nominative dēditīcius dēditīciī
Genitive dēditīciī
dēditīcī1
dēditīciōrum
Dative dēditīciō dēditīciīs
Accusative dēditīcium dēditīciōs
Ablative dēditīciō dēditīciīs
Vocative dēditīcie dēditīciī

1Found in older Latin (until the Augustan Age).

References[edit]

  • dediticius”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • dediticius”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • dediticius in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.