designatus
Jump to navigation
Jump to search
German[edit]
Etymology[edit]
Borrowed from Latin designatus.
Adjective[edit]
designatus (strong nominative masculine singular designatuser, not comparable)
Further reading[edit]
- “designatus” in Duden online
Latin[edit]
Etymology[edit]
Perfect passive participle of dēsignō.
Participle[edit]
dēsignātus (feminine dēsignāta, neuter dēsignātum); first/second-declension participle
Declension[edit]
First/second-declension adjective.
Number | Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
Nominative | dēsignātus | dēsignāta | dēsignātum | dēsignātī | dēsignātae | dēsignāta | |
Genitive | dēsignātī | dēsignātae | dēsignātī | dēsignātōrum | dēsignātārum | dēsignātōrum | |
Dative | dēsignātō | dēsignātō | dēsignātīs | ||||
Accusative | dēsignātum | dēsignātam | dēsignātum | dēsignātōs | dēsignātās | dēsignāta | |
Ablative | dēsignātō | dēsignātā | dēsignātō | dēsignātīs | |||
Vocative | dēsignāte | dēsignāta | dēsignātum | dēsignātī | dēsignātae | dēsignāta |
References[edit]
- “designatus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers