hinnitus
Jump to navigation
Jump to search
Latin[edit]
Etymology[edit]
From hinniō (“I neigh”) + -tus (noun-forming suffix).
Pronunciation[edit]
- (Classical) IPA(key): /hinˈniː.tus/, [hɪnˈniːt̪ʊs̠]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /inˈni.tus/, [inˈniːt̪us]
Noun[edit]
hinnītus m (genitive hinnītūs); fourth declension
Declension[edit]
Fourth-declension noun.
Case | Singular | Plural |
---|---|---|
Nominative | hinnītus | hinnītūs |
Genitive | hinnītūs | hinnītuum |
Dative | hinnītuī | hinnītibus |
Accusative | hinnītum | hinnītūs |
Ablative | hinnītū | hinnītibus |
Vocative | hinnītus | hinnītūs |
References[edit]
- “hinnitus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- hinnitus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.